خوشا به حال آنان که در زندگی دانستند، به کاری خود را مشغول کنند.

که فردای قیامت از آنها، سوال می شود.

خوشا به حال آنان که عمل را، سر لوحه ی تمامی کارهای خویش قرار دادند.

خوشا به حال علمای بزرگی چون:علامه طباطبایی رحمة الله علیه که اهل ،محاسبه بود.

او که به همه ی امامان معصوم علیهم السلام، عشق می ورزید.

اما به امام رضا علیه السلام ،ارادت ویژه ای داشت می فرمود:

“انسان هنگامی که وارد حرم رضوی علیه السلام می شود،مشاهده می کند.

که از در و دیوار آن امام رافت می بارد.”

مهم ترین وظیفه ی انسان را این می دانست که انسان ،خود را بسازد.

و می فرمود:گاهی یک عصبانیت،بیست سال انسان را به عقب می اندازد.

درس اخلاق را گفتنی نمی دانست،که عمل کردنی می دانست.

او که علامه ی عارفان نام گرفت و برای همیشه جاودانه شد.

منبع: اقتباسی از کتاب ارزشمند علامه ی عارفان(علامه طباطبایی)

محمد علی قاسمی،چاپ اول،تهران:لوح نگار1391