از آیت الله کوهستانی رحمة الله علیه سخن می گویم.

عالم بزرگی که او را کوه عرفان نامیده اند.

او که با طلبه ای اردبیلی، هم حجره می شود و با هم عهد می کنند.

که جز حرف واجب و مستحب ،حرف دیگری نزنند.

عالم بزرگی که خدا را بهترین رفیق انسان  می داند.

و دوستی امیر المومنین علی علیه السلام را مایه ی نجات می داند.
و بدترین بلا را در دوره ی آخرالزمان این می داند که:

انسان وظیفه ی خود را نشناسد.

به یکی از طلاب که برای ادامه ی تحصیل رهسپار مشهد بود فرمود:

“اگر آدم کنار چشمه ای باشد و تشنه هم باشد،آب نخورد.

و از تشنگی بمیرد؛مردم او را ملامت می کنند و او را عاقل نمی دانند.

شما داری می روی کنار چشمه ی جوشان امامت و ولایت.

نکند که از آب زلال ولایت استفاده نکنی و تشنه برگردی.”

خدایا!ما را از سر چشمه ی معارف اهل بیت علیهم السلام، سیراب گردان.
منبع :اقتباسی از کتاب کوه عرفان آیت الله کوهستانی،محمد علی قاسمی،تهران:لوح نگار1391