از دیروز غمی سنگین بر سینه ی زهرای اطهر سلام الله علیها سنگینی می کند.

مگر می شود پاره ی تن رسول خدا صلی الله علیه و آله باشی و کتک بخوری؟

فدکت را غصب کنند و با فرزندانت به بدترین نحو ستم کنند،مگر نمی دانستند

مدینه است و خانه ی کوچک مولا علی علیه السلام که مردی از تبار آفتاب، پدر بزرگ

این خانه است و دلش از خنده های حسنینش شاد می شود و زود به زود دلش برای

دخترش زهرا تنگ می شود،اولین نفراست که وقتی به سفر می رود به خانه ی

فرزندش می رود و باز هم اولین نفری ست که وقتی بر می گردد، برای دیدن

نور چشمش،نوه های دوست داشتنی اش و دامادی که  در حق همه ی مردم مدینه

مهربان است،خود را به خانه ی آنها می رساند.

خوشا به حال کوچه های بنی هاشم که همیشه شاهد رفت و آمد پیامبر به خانه ی

دخترش زهرا سلام الله علیها بودند ،اما از دیروز دیگر پدری نبود که به خانه ی دخترش

برود،حالا رسم بر این است مردم خانواده ی داغدارش را تسلی بدهند،اما تسلی که نه

جگر اهل خانه را با اعمالشان،سکوتشان و عدم همراهی اشان خون کردند.

نوشته ی :م . ی