درس آن روز استاد در مورد عدل بود،ایشان فرمودند:به فرموده ی امیرالمومنین علی

علیه السلام عدل قرار دادن هر چیزی در جای خودش است،باید بدانیم در شرایط

مساوی ،نامساوی دادن ظلم است،اگر دو نفر کاری را در حد مساوی انجام دادند.

حتی اگر در تشویق زبانی به اولی بگوییم احسنت وبه دومی بگوییم احسنت و آفرین

در حق اولی ظلم کرده ایم ،یعنی شخص دوم بیش از استحقاقش مورد تشویق قرار

گرفته است ،در شرایط نامساوی ،مساوی دادن ظلم است،مگر می شود دو نفر

عملکردشان با همدیگر فرق داشته باشد و ما به هر دوی آن ها یک امتیاز مثل هم

بدهیم و بعد هم ادعا کنیم کار ما از روی عدل بوده؟اما در شرایط نامساوی،نامساوی

دادن عدل است و چقدر زیباست،وقتی کسی می داند که حق شخصی که در عمل

کوتاهی کرده با کسی که وظیفه اش را به نحو احسن انجام داده  فرق دارد و نباید به

هردو یک امتیاز را داد،بلکه  با توجه به تلاشی که متحمل شده اند،هر کدام امتیازی

متفاوت می گیرند  و ما با همه ی وجود قائلیم که خداوند عادل است و هرگز به احدی

از مخلوقاتش ذره ای ظلم روا نمی دارد و چه خدای مهربانی ست که محبتش بیکران

است و رحمتش بی انتها،چقدر این خدای عادل دوست داشتنی ست.

اقتباسی از سخنان ارزشمند حجة الاسلام رحمانی حفظه الله

چند سال پیش حجة الاسلام رحمانی از قم برای امر مقدس تبلیغ به روستا آمده بودند.

افراد زیادی در جلسات درس  اخلاق ایشان شرکت می کردند،درس های نابی که هنوز

پس از گذشت چند سال آن ها را به دست فراموشی نسپرده ایم، در یکی از جلسات

فرمودند:بعضی از انسان های گناهکار استدلالشان این است که خدا دیگر ما را به سبب

این همه ارتکاب گناه نمی بخشد، پس دیگر چرا نماز خواندن ما چه سودی دارد؟

این استدلالی اشتباه ست ،چرا که در آسمان گاهی خورشید وابر و باد دچار درگیری

می شوند،گاهی هوا آفتابی ست ،کمی بعد باران می بارد و ساعاتی دیگر باد شروع

به وزیدن می کند،جنگ بین گناه و نیایش هم در وجود انسان هست ؛اگر سربازان نیایش

را از درون دلت بیرون کردی ،گناه در وجودت یکه تاز می شود.”

خدایا به حرمت این شب ها و روزهای  عزیزدل هایمان را با یاد خودت بیشتر از قبل مانوس

کن و کمکمان کن ویروس گناه را در وجودمان ریشه کن سازیم.آمین یا رب العالمین.

یکی از خطراتی که انسان را در رسیدن به کمال تهدید می کند اکتفاء به ظاهر است.

انسانی که ظاهرش را می سازد اما باطن بد و سیاهی دارد،خطر جدی در کمین اوست.

اگر من تنها به ظاهرم رسیدگی کنم تا مردم بگویند عجب انسان پاک و مسلمانی ست.

این ها چه تاثیری در من دارد؟جز این که من برای ساعاتی به مدح و ثنای مردم دل خوش

باشم و چه زیبا  امام راحل رحمة الله علیه در نامه ای به  پسرش سید احمد می نویسد:

“به این که دیگران از تو تعریف کنند دل خوش مباش و از این که دیگران تو را ذم کنند ناراحت

مباش."اگر انسان طوری رشدکرد که از تعریف دیگران دلخوش و از مذمت و سر زنش دیگران

ناراحت شد او بیمار است،چقدر باید نیرنگ و دروغ به کار ببری تا چند نفری تعریفت کنند؟

چقدر باید طبق میل آن ها مدح و ثنایشان را بکنی؟در واقع تو در یک وادی تملق و چاپلوسی

افتاده ای،انسان مامور است به ظاهرش توجه داشته باشد، اما سخن بعضی از انسان ها

که می گویند: ظاهرت را هر طور خواستی بیارای ،دل انسان باید پاک باشد،اشتباه ست.

در زمان امیر المومنین  علی علیه السلام لباسی که مخصوص کفار بود را دستور می دادند.

یارانشان نپوشند،چرا که می فرمودند:ظاهرتان مثل آن ها می شود،پوشیدن لباس هایی

شبیه انسان های سخیف اشکال دارد،در واقع خودت با پوشیدن این گونه لباس ها داری به

همه اعلام می کنی که من آدم خوب و پاکی نیستم،زینت ظاهر آن هم به صورت منطقی

شیوه ی انسان های  درستکار است،اما اصل اهمیت دادن به باطن است.

خدایا در این شب های قدرعاجزانه از تو درخواست می کنم،باطنی عاری از گناه به ما عنایت

کنی تا بتوانیم بهتر از گذشته زندگی کنیم وجزء بهترین بندگانت باشیم.

گزیده ای از سخنان ارزشمند حجة الاسلام رحمانی