درس آن روز استاد در مورد عدل بود،ایشان فرمودند:به فرموده ی امیرالمومنین علی

علیه السلام عدل قرار دادن هر چیزی در جای خودش است،باید بدانیم در شرایط

مساوی ،نامساوی دادن ظلم است،اگر دو نفر کاری را در حد مساوی انجام دادند.

حتی اگر در تشویق زبانی به اولی بگوییم احسنت وبه دومی بگوییم احسنت و آفرین

در حق اولی ظلم کرده ایم ،یعنی شخص دوم بیش از استحقاقش مورد تشویق قرار

گرفته است ،در شرایط نامساوی ،مساوی دادن ظلم است،مگر می شود دو نفر

عملکردشان با همدیگر فرق داشته باشد و ما به هر دوی آن ها یک امتیاز مثل هم

بدهیم و بعد هم ادعا کنیم کار ما از روی عدل بوده؟اما در شرایط نامساوی،نامساوی

دادن عدل است و چقدر زیباست،وقتی کسی می داند که حق شخصی که در عمل

کوتاهی کرده با کسی که وظیفه اش را به نحو احسن انجام داده  فرق دارد و نباید به

هردو یک امتیاز را داد،بلکه  با توجه به تلاشی که متحمل شده اند،هر کدام امتیازی

متفاوت می گیرند  و ما با همه ی وجود قائلیم که خداوند عادل است و هرگز به احدی

از مخلوقاتش ذره ای ظلم روا نمی دارد و چه خدای مهربانی ست که محبتش بیکران

است و رحمتش بی انتها،چقدر این خدای عادل دوست داشتنی ست.

اقتباسی از سخنان ارزشمند حجة الاسلام رحمانی حفظه الله