یکی از خطراتی که انسان را در رسیدن به کمال تهدید می کند اکتفاء به ظاهر است.

انسانی که ظاهرش را می سازد اما باطن بد و سیاهی دارد،خطر جدی در کمین اوست.

اگر من تنها به ظاهرم رسیدگی کنم تا مردم بگویند عجب انسان پاک و مسلمانی ست.

این ها چه تاثیری در من دارد؟جز این که من برای ساعاتی به مدح و ثنای مردم دل خوش

باشم و چه زیبا  امام راحل رحمة الله علیه در نامه ای به  پسرش سید احمد می نویسد:

“به این که دیگران از تو تعریف کنند دل خوش مباش و از این که دیگران تو را ذم کنند ناراحت

مباش."اگر انسان طوری رشدکرد که از تعریف دیگران دلخوش و از مذمت و سر زنش دیگران

ناراحت شد او بیمار است،چقدر باید نیرنگ و دروغ به کار ببری تا چند نفری تعریفت کنند؟

چقدر باید طبق میل آن ها مدح و ثنایشان را بکنی؟در واقع تو در یک وادی تملق و چاپلوسی

افتاده ای،انسان مامور است به ظاهرش توجه داشته باشد، اما سخن بعضی از انسان ها

که می گویند: ظاهرت را هر طور خواستی بیارای ،دل انسان باید پاک باشد،اشتباه ست.

در زمان امیر المومنین  علی علیه السلام لباسی که مخصوص کفار بود را دستور می دادند.

یارانشان نپوشند،چرا که می فرمودند:ظاهرتان مثل آن ها می شود،پوشیدن لباس هایی

شبیه انسان های سخیف اشکال دارد،در واقع خودت با پوشیدن این گونه لباس ها داری به

همه اعلام می کنی که من آدم خوب و پاکی نیستم،زینت ظاهر آن هم به صورت منطقی

شیوه ی انسان های  درستکار است،اما اصل اهمیت دادن به باطن است.

خدایا در این شب های قدرعاجزانه از تو درخواست می کنم،باطنی عاری از گناه به ما عنایت

کنی تا بتوانیم بهتر از گذشته زندگی کنیم وجزء بهترین بندگانت باشیم.

گزیده ای از سخنان ارزشمند حجة الاسلام رحمانی