شاید گاهی از مواقع خود را مورد شماتت قرار دهیم که  چقدر نقش

  امر و نهی ما به عنوان یک طلبه در جامعه کمرنگ شده است.

ابتدا باید دلایل آن را بشناسیم و بعد به دنبال راه درمان باشیم.

تا فردای قیامت بتوانیم پاسخ گوی سوالاتی باشیم که از ما خواهند پرسید.

بسیاری از مردم  به[چند]دلیل از وظیفه ی مهم امر به معروف

و نهی از منکر خود داری می کنند:

1:بی توجهی به تاثیر گناه در جامعه و بازگشت گناه به خود انسان

ومردم و پیشه کردن شعار:موسی به دن خود عیسی به دین خود

2:مخالف پنداشتن امر و نهی با آزادی جامعه

3:خجالت کشیدن از امر و نهی

4:ترس از خدشه دار شدن مقام و منفعت و شخصیت و جان و رفاه و…

5:بی تاثیر پنداشتن تذکّرات یک نفر یا چند نفر و پیشه کردن

شعار با یک گل بهار نمی شود.

6:جبری پنداشتن روند موجود جامعه(مثلا خدا خواسته که چنین باشد

اگر نمی خواست آن را تغییر می داد.)

7:به عهده ی دیگران گذاردن(که این وظیفه ی نهادهای دولتی و

یا شخصیت های دینی و اجتماعی و سیاسی است.)

8:سکست و عدم موفقیت در چند صحنه ی امر و نهی.

9:القاء فکر شیطانی بی اثر بودن پند و موعظه و لزوم یک فکر

کلّی و اساسی برای بر چیدن فساد

…

راستی راه درمان این مساله مهم به نظر شما دوست بزرگوار چیست؟

منبع:واعظ همره،سید محمد رضا غیاثی،چاپ اول

قم:نشر سنابل صص160_159