هزار و چهارصد سال از واقعه ی کربلا  گذشته ،اما ما هنوز همین عاشورای

ابا عبد الله الحسین  علیه السلام را  هم نفهمیدیم.

یک دانشجو 4 سال که دانشگاه رفت ،برای قبولی نهایی از او می خواهند.

پایان نامه ای بنویسد، هیات علمی دانشگاه آن را بررسی می کنند.

بعد از ارزیابی به او نمره ی قبولی می دهند.

پایان نامه ی امام حسین علیه السلام دعای عرفه ست.

این دعا  فقط مخصوص ،نهم ذی الحجه نیست.

مولا حسین علیه السلام را فقط به گریه نشناسیم.

یکی از اطباء می فرمود:من را به انگلستان دعوت کرده بودند تا در مورد انسان

برایشان صحبت کنم،با خود اندیشیدم که در مورد چه چیزی برایشان بگویم.

تا نگاهم به دعای عرفه ی ابا عبد الله الحسین علیه السلام افتاد.

قسمتی هایی از این دعای ارزشمند را در آن سمینار، ارائه کردم.

سوال کردند:این حرف ها از یک انسان معمولی نیست ،چه کسی این

سخنان را بیان کرده گفتم: پرفسور حسین،سوال کردند:

در قید حیات است؟ داستان شهادت مولا را برایشان گفتم.

آن دکتر می گفت: در همان همایش، خیلی از غیر مسلمان ها  برای

مظلومیت عزیز زهرا علیه السلام، گریه می کردند.

آری و خدا آن گاه که خواست نام امام حسین علیه السلام  برای همیشه

در یادها بماند، کاری کرد تا سر بریده ی سید الشهداءبر سر نی قرآن بخواند

و هنوز که قرن ها از شهادت او گذشته ،نام حسین علیه السلام

در دل هر شیعه و عاشقی غوغا به پا می کند.

(بخشی از سخنرانی حجة الاسلام میر رحیمی در منزل شهید

دانشجو در شب میلاد ابا عبد الله الحسین علیه السلام)