این روزها وقتی حادثه ی کربلا را می شنویم باید به این بیندیشیم که

چرا سی هزار نفر با قصد قربت به کربلا می روند تا در برابر نوه ی پیامبرشان

بایستند؟ و چرا عمر سعد نتوانست نفسش را که به شدت حکومت ری را در

نطرش بزرگ جلوه می داد زیر پا بگذارد؟ و باز به این فکر کنیم که آیا حادثه ی

کربلا فقط عمر سعدها و شمرها را امتحان کرد و تمام شد؟

یا نه هر روز در زندگی هایمان این امتحان هست،آن گاه که در دو راهی های

زندگی تسلیم گناه می شویم و دیگر اولویتمان خدا و ائمه ی اطهار علیهم السلام

نیست ،چقد از این دو راهی ها  بر سر راهمان وجود دارد ؟ و چقدر توانسته ایم با

موفقیت راهی انتخاب کنیم که لبخندی از شادی را بر لب فرزند زهرا سلام الله علیها

بنشانیم.خدایا ما را در مسر بندگی ات استوارتر از همیشه قرار ده