با خودش اندیشید،اگر پسر زهرا سلام الله علیها را بکشم دیگر آخرت ندارم

اما دنیا را دارم،امر برایش مشتبه نشده بود، بلکه کاملا واضح بود چرا که

می دانست می خواهد چه کند،تا صبح با خودش  کلنجار رفت،نزدیکی های صبح

خودش را این چنین قانع کرد:به کربلا برو و کار امام حسین علیه السلام را تمام کن

و بعد توبه کن،اما نمی دانست خداوند توفیق توبه را به هر کسی نمی دهد.

حرف های امام در کربلا بر قلب سنگش اثری نکرد و امام چقدر مهربان است که تا

آخرین لحظه برای هدایت انسان ها –حتی اگر کسی چون عمر سعد باشد_تلاش

می کند،آخر سر مولا حسین علیه السلام نفرینش کرد و فرمود:امیدوارم از گندم

ری نخوری و چقدر خسارت بار است کار انسانی که زمزمه ی حق امام معصومش

را نمی شنود.خدایا عاقبت امورمان را ختم بخیر بگردان.آمین یا رب العالمین

اقتباسی از سخنان سر کار خانم نازی از اساتید حوزه علمیه