در طول تاریخ همه ی انبیا و اولیاء علیهم السلام تک به تک برای سید الشهدا

علیه السلام گریه کردند و چقدر رسول خدا _که درود و رحمت بی پایان خداوندی

بر او باد_ برای حسنین احترام قائل بودند و  این نکته را به مردم یاد آوری می کردند.

آن گاه که رسول گرامی اسلام صلی الله علیه و آله مشغول خطبه خواندن بودند،در

این لحظه  امام حسین علیه السلام که طفلی کوچک است، پایشان به فرشی گیر

می کند و به زمین می خورد،پیامبر با پریشانی خاصی دستها را از هم می گشایند

و دُردانه اشان را در بغل می گیرند و از سر تا پایش را می بوسند،تعجب همگان بر انگیخته

می شود که :یا رسو الله بچه ست و به زمین خورده چرا این قدر…؟ و پیامبر شروع به

روضه خواندن می کند،دارم جاهای شمشیر را می بوسم ،کاش مردم سخنان رسول

مهربانی ها را به خاطر سپرده بودند ،آن گاه که  در صحرای کربلا سی هزار نفر با قصذ

قربت می آیند تا در ثواب کشتن فرزند زهرا علیه السلام سهمی داشته باشند.

اقتباسی از سخنان استاد دستمالچی از قم در جمع اساتید و دانش آموختگان