حادثه ی عاشورا یک حادثه نبود،یک اتفاق عادی نبود،،یک روز از تاریخ

نبود،عاشورا وسعتی داشت به اندازه ی کل تاریخ بشریت از ابتدا تا انتها.

یعنی از همان ابتدای خلقت آن گاه که حضرت آدم علیه السلام چشمشان

به نور جمال مولا ابا عبد الله علیه السلام  می افتد، که هنوز در عالم خلقت

مادی ظاهری  به وجود نیامده اند،عرضه می دارند:من در نور پنجم چیزی دیدم

که تلالو و درخشندگی خاصی دارد و موجب حزن و اندوهم می شود و آن جاست

که باری تعالی روضه خوان می شود و اولین گریه کن امام حسین علیه السلام نیز

حضرت آدم علیه السلام.

و چقدر عاشقانه ست مجلسی که خداوند روضه خوان می شود و حضرت آدم

علیه السلام برمصائب فرزند زهرا می گرید،قرن ها گذشته اما هنوز نام ابا عبد الله

الحسین علیه السلام که در مجلسی بلند می شود این قطرات اشک است که بر

چهره ها جاری می شود و  روح و جان را صیقل می دهد.

خدایا!ما را حسینی زنده بدار و حسینی بمیران.آمین یا رب العالمین

گزیده ای از سخنان استاد دستمالچی حفظه الله