آیت الله حق شناس رحمة الله علیه چقدر زیبا می فرمودند که:

“در آخر الزمان،شیطان اول کاری که می کند عقیده ها را می برد.

لذا آن نیرویی که بتواند شما را در مقابل شیطان و نفس محافظت

کند،محبت به پروردگار است،آن شیطانی که مسئول نماز شب

است،از همه قوی تر است در وسوسه کردن؛اما نسبت به مخلصین

اسلحه اش کارگر نیست،مواظب آن شیطان باشید.”

افق پارسایی6 ویژه نامه هفته نامه افق حوزه مهرماه1393

زندگی علما برای هر کدام از ما که به نوعی به دنبال کامل شدن و الگوی

درست  در زندگی امان هستیم ،می تواند چراغ راهی باشد که تاریکی ها

و لغزش گا ه ها را به ما نشان دهد.

بزرگانی که درطول مدت عمر خود همیشه مراقب عملکردها و رفتارهای

خویش بودند و با خدای مهربان انسی عجیب داشتند و سعی می کردند در

هر بُرهه ای از زمان وظیفه ی خود را شناخته و به آن عمل کنند و در این میان

حتی ازچیزهایی که آنها را به هدف نزدیک کرده اند، غافل نیستند.

همان چشمی که از خوف معبود گریسته،همان دستی که گرهی از مشکلات

را باز نموده و … و چه زیبا آیت الله حق شناس رحمة الله علیه می فرمایند:

“من از اعضا و جوارح خود شرمنده ام که این همه به آنها زحمت دادم.”

معبودا!ما را جزءدوست داشتنی ترین بندگانت قرار ده.

منبع:اقتباسی از روزنامه ی افق حوزه،سال دوازدهم مهر1392

عاشق واقعی خدا و ائمه علیهم السلام بودند،حرفشان

با عمل همراه بود و زبانشان با دلشان یکی.

باز هم از استاد حق شناس تهرانی  رحمة الله علیه می گویم.

او که دلداده ی یوسف زهرا ارواحنا فداه بود وچه زیبا می فرموند.

که:"تمام رگ های بدنم یا صاحب الزمان می گوید."وچقدر زندگی

شیرین می شود ،وقتی در تمام لحظات زندگی وجود مولایمان

صاحب الزمان را در کنار خودت احساس کنی و خوشا به حال علمایی

که به دنبال لبخند رضایت  مهدی صاحب الزمان عج الله تعالی فرجه

هستند.خدایا!در فرج مولایمان تعجیل بفرما.آمین یا رب العالمین.

اقتباسی از روزنامه ی افق حوزه،سال دوازدهم،شماره ی 375

از عارف بزرگی می نویسم که اگر چه دیگر در بین ما نیست اما علم

و ادب و اخلاق نیکویش همیشه در خاطره ها باقی خواهد ماند.

از آیت الله میرزا عبد الکریم حق شناس رحمة الله علیه سخن می گویم.

او که در مورد تقوای مثال زدنی مادرش می فرمود:"حتی پس از وفات مادر

هم از برکات ایشان بهره مند بودم.” او که از آیت الله بروجردی  رحمة الله علیه

به عنوان استاد طراز اول خود نام می برد،او که  درس را به مانند امری عبادی

می نگریست و از طلبه ها می خواست که وقتشان را به بطالت نگذرانند و آن

قدر پشتکار بالایی داشتند که در سن هفتاد سالگی به یادگیری زبان انگلیسی

پرداختند،به خودم که نگاه می کنم خجالت می کشم که هر روز را با واژه هایی

تکراری تلف می کنم و عمر همچنان تند و سریع سپری می شود.

خدایا!توفیقمان ده در محضر اساتیدمان زانوی ادب بزنیم و از محضر شان کسب

فیض کنیم،کمکمان کن آن گونه که شایسته احترام والدینمان است، رسم ادب

به جا آوریم.آمین یا رب العالمین.

شادی روح همه ی پدران و مادران و علمایی که در برزخند صلوات.

اقتباسی  از متن حجة الاسلام و المسلمین علی زاده ثانی  در روزنامه ی افق حوزه

گاهی اوقات وقتی از خدا چیزی را طلب می کنیم و از خالق بی همتا

خواسته ای داریم، واقعا نمی دانیم چه  دعایی بکنیم.

بیائیم دعا کردن را از محضر ائمه ی اطهار علیهم السلام یا از لسان علمایی

بزرگ بیاموزیم و چه زیبا آیت الله حق شناس تهرانی رحمة الله علیه می فرمایند:

“یک آقایی در رادیو تفسیر می گفت،بنده یک کلماتی شنیدم که خیلی خوشم

آمد،ایشان می گفت که به پروردگار بگو:ای پروردگار  عزیز!به من خیر عنایت کن.

اما مصداق خیر را معین نکن ،تو  عقلت چه می رسد،مصداق خیر را به خودش

واگذار کن.ما عقلمان نمی رسد،ما چه می دانیم بابا جان من! “

و چه زیبا امام سجاد علیه السلام در دعای نورانی مکارم الاخلاق راه و رسم

دعا کردن از خدای بزرگ را به ما آموزش می دهد.خدایا آن چه خوبان درگاهت  از

معنویات و خیرات از تو تمنا دارند، در حق ما هم به هدف اجابت برسان.آمین

منبع:زمُلک تا ملکوت،غلام حسن بخشی،چاپ پنجم،قم:الهادی 1390 ص150

چند روزی می شد که به خاطر مسائلی _ که بعضی اوقات به دیگران

تذکر می دادم ،اما آنها بی تفاوت از کنارش رد می شدند_بسیار ناراحت

بودم، تا این که به سخنان آیت الله حق شناس تهرانی رحمة الله علیه

بر خوردم ایشان فرموده بودند:“وقتی که آیت الله العظمی شیخ محمد

تقی خوانساری رحمة الله علیه از پله های مدرسه ی فیضیه به سمت

حرم تشریف می بردند،به ایشان عرض کردم:آقا!این تهرانی ها  از تهران

به حجره ی بنده می آیند و مزاحم مطالعه و عبادت بنده می شوند.

ایشان فرمودند:اگر آقا میرزا عبدالکریم (حق شناس) بخواهد به مقام

عالی برسد؛باید اذیت های مردم را تحمل کند و بعد هم به روایت نبی

اکرم صلی الله علیه و آله اشاره فرمودند که عندالله مقامی است که

فقط با تحمل اذیت به آن مقام می توان رسید.”

خدایا!ما را به این مقام معنوی برسان و سعه ی صدر به ما عنایت فرما.

اللهم صلی علی محمد و آل محمد و عجل فرجهم.

منبع:زملک تا ملکوت،غلام حسن بخشی،چاپ سوم،قم:الهادی

1389صص220_219