از عارف بزرگی می نویسم که اگر چه دیگر در بین ما نیست اما علم

و ادب و اخلاق نیکویش همیشه در خاطره ها باقی خواهد ماند.

از آیت الله میرزا عبد الکریم حق شناس رحمة الله علیه سخن می گویم.

او که در مورد تقوای مثال زدنی مادرش می فرمود:"حتی پس از وفات مادر

هم از برکات ایشان بهره مند بودم.” او که از آیت الله بروجردی  رحمة الله علیه

به عنوان استاد طراز اول خود نام می برد،او که  درس را به مانند امری عبادی

می نگریست و از طلبه ها می خواست که وقتشان را به بطالت نگذرانند و آن

قدر پشتکار بالایی داشتند که در سن هفتاد سالگی به یادگیری زبان انگلیسی

پرداختند،به خودم که نگاه می کنم خجالت می کشم که هر روز را با واژه هایی

تکراری تلف می کنم و عمر همچنان تند و سریع سپری می شود.

خدایا!توفیقمان ده در محضر اساتیدمان زانوی ادب بزنیم و از محضر شان کسب

فیض کنیم،کمکمان کن آن گونه که شایسته احترام والدینمان است، رسم ادب

به جا آوریم.آمین یا رب العالمین.

شادی روح همه ی پدران و مادران و علمایی که در برزخند صلوات.

اقتباسی  از متن حجة الاسلام و المسلمین علی زاده ثانی  در روزنامه ی افق حوزه