مطلبی رو از آیت‌الله معصومی همدانی که تاکید داشتند
دعایی در سجده خونده بشه رو خوندم. از وقتی اون دعا رو
دیدم علاقه خاصی بهش پیدا کردم. اصلا چه چیزی بالاتر
از این که از خدا بخواهیم حب مولایمان امیر المومنین
علیه السلام را در قلبهایمان زیاد کند.
“أللّهــــم أخرِج حُــبَّ الدّنیا من قـُلوبِنا و زِد فــے قلوبِنا
مَــــحَبَّةَ أمــــیرِالمؤمــنین عليه السلام”
تا این که همین فراز زیبا را در دعای ابوحمزه ثمالی دیدم.
“سیِّدی اَخرج حُبَّ الدُّنیا من قَلبی؛ سرورم دوستي دنيا را از
دلم بيرون كن.” همان حب دنیایی که طبق روايات معصومين
عليهم السلام راس همه گناهان است.
خدایا اگر خانه قلبم دربی ندارد مرا ببخش، اگر رذائل اخلاقی
آدرس خانه قلبم را پیداکرده و ساکن شده اند ،مرا ببخش.
اگر دنیا را دوست دارم و حب دنیا وجود مرا سخت احاطه
کرده مرا ببخش.
خدایا کمکم کن برای قلبم دربی بسازم و سر در قلبم تابلویی بزنم
و رویش بنویسم ورود رذائل اخلاقی به این مکان ممنوع.
آن وقت اگر خوب بشوم خانه قلبم همان جزیزه خضرایی
می شود که جای مولای غریبم صاحب الزمان ارواحنا فداه است.
نوشته: مرضیه یادگاری حوزه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها یزد