وقتی کتاب ارزشمند مفاتیح الجنان شیخ عباس قمی رحمة الله علیه را باز می کنم،می بینم.

دعاهایی دارد که شاید همه ی آن ها را برای یک بار هم در زندگی نخوانده باشم.

چقدر زیبا سید الشهداءعلیه السلام در دعای عرفه با خداوند مناجات می کند،چقدر عاشقانه با

خدا حرف می زند و او را حمد و سپاس می گوید،خدایا تو مربی و پروردگار منی و باز گشت

من به سوی توست،به من نعمت وجود بخشیدی و زمانی مرا به وجود آوردی که از برکت

پیشوای توحید،حضرت خاتم المرسلین صلی الله علیه و آله، مقام هدایت را به من عطا نمودی.

مرا که کودکی ناتوان بودم،در گهواره نگاه داشتی و از شیر  مادر غذایی گوارا روزیم کردی.

وچه زیبا بعداز حمد و سپاس خدا شروع به شهادت دادن می کند،حسین علیه السلام

شهادت می دهد با چشمانش،با نقش های پیشانی اش، شکاف راههای نفس هایش و

محفظه ی شامّه اش و با حرکات بی شمار زبانش ،با مکان روئیدن دندان هایش و با پرده ی

قلبش ،باجگرش ،با سر انگشتان دست و گوشت وخون و مو و پوست و اعصاب و استخوان

مغز و خواب و بیداریش و رکوع و سجودش شهادت میدهد تا اعترافی بکند،خدایا اگر قرن ها

به من فرصت زندگی دهی؛ شکر یکی از نعمت هایت رانمی توانم به جا آورم و هرگز نمی توانم

نعمت هایت را بشمارم."وَاِن تَعُدُّوا نِعمَة اللهِ لاتُحصوها"/ م . ی