گاهی لازم ست اندکی بیندیشیم و کمی تامل کنیم که کجای جاده ی بندگیی ایستاده ایم و کارهایمان را برای رضایت چه کسی انجام می دهیم ؟جایی رسیدند برای این بود که با نیتی خالصانه در راه رضای خدا گام برداشتند،حجة الاسلام قرائتی حفظه الله می فرمودند:

“مرحوم شهید بهشتی یک روز به من گفت:آیا در باره ی ریشه و انگیزه و نتیجه سخنرانی هایت فکر کرده ای و خود را محک زده ای؟گفتم چطور؟فرمود:کجا کلاس داری؟گفتم:کاشان،فرمود:در مسیر قم تا کاشان در باره ی انگیزه و نیت خود فکر کنید.

خیلی می تواند کارگشا باشد که آیا این سخنرانی جهت توقعات مردم است یا موقعیت

زمان یا تحت تاثیر جوّ اجتماعی و یا…؟!”

دعا کنیم نیت هایمان خدایی شود و کار را برای رضایت خالقی انجام دهیم که تنها اعمال

خالص را از ما قبول می کند و وقتی کارها و اعمال خدایی شد ،لحظات زندگی سرشار از یاد خدا می شود.

 منبع خاطره :خاطرات(2)حجة الاسلام قرائتی،سیدجواد بهشتی تهران،چاپ دوم:مرکز

فرهنگی درسهایی از قرآن1383 ص95