اگر می خواستند بی توجه به همه ی مسائل اخلاقی باشند، نمی توانستند.

به درجات بالای عرفان برسند،اهل مشارطه ،مراقبه و محاسبه بودند،مراقب زبان

اعضا و جوارح خود بودند،حرفی نمی زدند دلی بشکند یا خدای ناکرده اشکی جاری

شود،هر جا هم که لازم بود از ارشاد دیگران دریغ نمی کردند و علامه طباطبایی

رحمة الله علیه جزء این دسته از علمای بزرگ بود،حجت الاسلام سید احمد فاطمی

نقل می کند:"در اوایل طلبگی ام،روزی مرحوم علامه به حجره ام تشریف آوردند و

فرمودند:"به ظاهر در این جا غیبت شده است!"گفتم:بله؛پیش  از آمدن شما،چند نفر

که درسشان از من بالاتر بود،این جا بودند  و غیبت کسی را کردند.

علامه فرمودند:"باید می گفتی از این جا بروند،این حجره دیگر برای درس خواندن

مناسب نیست؛اتاق خود را عوض کن.”

اندکی تامل می تواند ما را متوجه این مسئله کند، که رذائل اخلاقی خیلی در عقب گرد

انسان نقش حیاتی دارند،خدایا !خانه ی دلم را با لطف و مهربانی ات، غرق نوربندگی

کن تا سیاهی رذائلی که قصد سُکنی گزیدن در آن جا را دارند ،تاب ماندن نداشته باشند.

منبع:محمد علی قاسمی،علامه عرفان علامه طباطبایی،چاپ اول،تهران:لوح نگار1391 ص16