مرحوم حاج اسماعیل دولابی رحمة الله علیه می فرمود:

“قرآن،صدای سخن عشق است.از صدای سخن عشق ندیدم خوشتر.

ندای محبت وصدای محبت چشیدنی و درک کردنی است نه وصف کردنی”

نمی دانم تا به حال این سوال را از خودت کرده ای یا نه؟

چرا روزی چندین بار پیامک های گوشی همراهم را مرور می کنم.

اما قرآن که کتاب آسمانی من است را ،این گونه با عشق نمی خوانم؟

مگراین همان قرآنی نیست ،که پیامبر گرامی اسلام از مهجورشدنش

در نزد ما گلایه کرده است؟

ومگر نه این است که فردای قیامت چهار چیز را که، غریب گذاشتیم.

از ما شکایت می کنند؟

ویکی از آنها همین قرآنی ست که ما ،گاهی وقتها تنها از آن استفاده ی

ابزاری می کنیم.

چرا قرآن ،فقط باید سر سفره های هفت سین ما باشد؟

چرا فقط برای تبرک کردن ،خانه ی نو اول باید قرآن وارد شود؟

خدایا!فردای قیامت ،چه جوابی به قرآنت دهم؟

به راستی قرآن خواندن برای ثواب تا کی؟

و مگر نه این که قرآن ،همان گنجی ست ،که باید با تدبر و تعمق ،به آن

دسترسی پیدا کرد.

من خانمی را دیدم که بسیار از خود تعریف می کرد، اما او که آن همه ،ادعا داشت.

متا سفانه روخوانی ساده ی قرآن را هم به سختی بلد بود.

 من در آن جا،بسیارخجالت کشیدم و تاسف خوردم .

نه برای این که او قرآن را نمی توانست خوب بخواند. نه!!

برای این که من که، ادعای سر بازی امام زمان عج الله تعالی فرجه را دارم.

من که باید برای تبلیغ دینم گام بردارم، در این راه کوتاهی کرده ام .

بعضی وقتها ما در زندگی ،به چه چیزهایی فخر فروشی می کنیم .

که حتی ذره ای ارزش ندارد.

معبودا !کمک کن از هم اکنون،دلهای ما با قرآنت انس بیشتر گیرد .

و پیرامون آیات زیبایش ،بیش از گذشته تفکر و تامل کنیم.

و یاریمان کن تا توان داریم دستور ات نابش را در زندگی خویش به کار ببریم.