امسال باید بره کلاس اول دبیرستان،می گفت دوست ندارم

بزرگ بشم،آخه آدما وقتی بزرگ میشن دغدغه هاشون بیشتر

میشه، دیگه از بازی کردن خبری نیست، همه ازش توقع دارند.

خیلی از دنیای کودکی اشون فاصله می گیرند.

با شنیدن حرفاش به این فکر کردم که آرزوی روزهای کودکی

چقدرشیرینه، به این فکر می کنم که کاش هنوز هم فرصتی

بود تا به اون دوران بر می گشتیم، تا کمی از دغدغه هایی که

ذهنمان را فراگرفته، راحت شویم؛ اما این آرزوی محالی ست.

پس  راهی نیست جز این که کودک درون را همیشه زنده نگه

داریم و از کودکی امان زیاد فاصله نگیریم/ م . ی