دوستان کوثر بلاگی ام سلام!عید همگی شما خوبان مبارک.

خوشابه حال کسانی که  اینک در حرم مطهر علی ابن ابیطالب

علیه السلام  اند و حرف های دلشان را به مولایشان عرضه می کنند.

راستی اگر خودکاری داشتید که به اندازه ی یک جمله جوهر داشت .

حرف دل شما به امیر المومنین علی علیه السلام چه بود؟ و چه

خواسته ای را از دریای بیکران مولا  تمنا می کردید؟

انگار دلش خیلی گرفته بود،برگه اش رو نشونم داد و گفت: باید جواب همه ی

این سوالات رو به من بگویید،بعضی سوال ها واقعا مشکل بود،با مهربونی بهش

گفتم:بیا اول جواب اون سوالاتی که بلدیم رو بنویسیم ،بقیه رو هم کم کم با کمک

بچه ها حل می کنیم، تا بتونی جواب های درست رو به خانم معلمت نشون بدی.

اما او یک دفعه از کوره در رفت و عصبانی شد.

فکر می کرد این که درس رو دیر یاد می گیره ،تقصیر خداست،مشکلاتی که پدر و

مادرش داشتند، یا خودش الان درگیر اوناست رو خدا براش به وجود آورده،داد زد که

اصلا من نماز رو دوست ندارم ،من…

باز هم سوالی که اگر کمی جابه جا یش می کردیم ،شاید نتیجه ی بهتری می گرفتیم.

نمی دانستم چرا این قدر  خدای مهربان را در زندگیمان به بی عداالتی متهم می کنیم.

کمی با او حرف زدم، اما او انگار حرف های مرا نمی فهمید؛فقط گفتم: بیا الان به جای این

که مدام داد بزنی که خدا برای من چه کرده با خودت بگو:من برای خدا چه کردم؟

عصر جمعه بود و دلم بسیار گرفته بود،او را تنها گذاشتم و  با دلی محزون در حیاط موسسه

به دعای سمات گوش سپردم.

نمی دانستم چگونه باید او را متوجه مهربانی خدا کنم.

یک دفعه دیدم او هم به حیاط آمد و گوشه ای نشست .

زیر چشم نگاهی به او کردم،گریه هایش مرا بیشتر متاثر می کرد.

راستی تا کی  می خواهیم گناه عملکرد اشتباه خودمان را به پای خدا بنویسیم؟

نوشته ی : م. ی

روی بعضی  واژه ها  که تعمق می کنی،می فهمی چقدر دوست داشتنی اند.

بعضی واژه ها به انسان آرامشی وصف نا پذیر هدیه می کنند،آری از خدا سخن

می گویم،کلمه ای که همه چیز در او خلاصه می شود،دارم به این فکر می کنم.

که  این خدا ی مهربان گزینه ی چندم  ما در زندگی ست ؟ آیا همیشه در هر کار

رضایتش  بر رضایت دیگران مقدم هست یا نه؟کاش با همه ی وجود حضور او را

در لحظه لحظه ی زندگیمان حس کنیم  و دعا کنیم، غفلت نامش را در زندگی امان

کمرنگ نسازد.

خدایا !یادت را همیشه در هر زمان و مکان  به ما یادآوری کن و ما را بنده ی خودت گردان.

روز میلاد حضرت معصومه سلام الله علیها بود،برای سخنرانی به پایگاهی رفتم.

که قرار بود جشن آن جا بر گزار شود،آخرِ صحبتم چند جمله ای دوستانه گفتم:

بچه ها!دختر خانم های گل!یادمان باشد اگر بخواهیم  به رنگ خدا در بیاییم باید

مواظب باشیم، لبخند امام زمانمان را با هر لبخند هرزه ای در خیابان عوض نکنیم.

خدای بزرگ در قلب ما محبت قرار داد تا نثار اهلش کنیم،به خانواده ،به دوستان و

به کسی که اهل آن محبت باشد،حواسمان باشد محبت دلمان را برای هر نا اهلی

حراج نکنیم ،وقت اجرای نمایش بود که برگه ی کوچکی به دستم رسید،روی آن

نوشته بود :"حرفاتون رو باور ندارم.”

پایان مراسم خانم غریبه ای به طرفم آمد،نمی شناختمش،گفت که اون جمله را من

نوشتم،از بی محبتی خانواده اش گفت ،از این که  طعم محبت خانواده را آن طور که

باید نچشیده،از این که محبت قلبش را نثار همه کس کرده و …می گفت مدتی ست.

کتاب های شیطان پرستی را می خوانم، اصلا اهل نماز نبودم،شب و روزم شده بود ترانه

گوش دادن، اما الان مدتی ست با راهنمایی های یک دوست نماز می خوانم ،اما همسرم

ایمان ضعیفم را به رخم می کشد و می گوید:می دانم که یک ماه بیشتر طول نمی کشد.

دوستانه برایش از بزرگی خدا گفتم ،از رحمت بی انتهایش و …

اما انگار با این خدای مهربان مشکل داشت،فکر می کرد هر چه بی عداالتی ست، سهم او

شده ،آمد از در بیرون برود فقط گفت این خدا هم برای ما کاری نکرد.

غم بزرگی بر دلم سنگینی کرد،شماره اش رو پایین برگه یاداشت کرده بود.

دارم به این فکر می کنم چه گونه او را به ارزش وجودی اش آگاه کنم تابا همه ی وجودش

بفهمد که نباید جبران محبت نداشته ی زندگیش را از هر طریقی به دست بیاورد.

خدایا با همه ی وجود از تو یاری می خواهم و می دانم که با لطف و رحمت بی پایانت باز

هم مثل همیشه یاریم می کنی/  یادگاری. حوزه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها یزد

چقدر قطرات باران زیبایند، آن گاه که چونان شبنمی برگ های

درختان را نوازش می کند، یا بر روی گلبرگ های گلی زیبا فرو

می ریزد و چقدر زیباست باران لطف و مهربانی تو ای خالق مهربان

آن گاه که بر کویر سخت قلبم می بارد و بوی عطر گلهای مهربانی

سراسر خانه ی دلم را فرا می گیرد و با باران رحمتت دلم پر از عطر

مهربانی می شود.معبودا!مثل همیشه باران رحمتت را از ما دریغ مدار

و قلب هایمان را به نور ایمان روشن کن.آمین یا رب العالمین / م . ی

به عمر از دست رفته که می نگریست ،با خودش می گفت:

کاش زیباتر از این ها زندگی کرده بودم،کاش امتیاز کامل بندگی

را گرفته بودم.کاش…”

می خواهم بگویم حسرت ای کاش ها به تعداد ای کاش هاست.

شاید هم بیشتر و چه زیبا امام صادق علیه السلام حال رسول

گرامی اسلام صلی الله علیه و آله را بیان می کنند که ایشان

“هیچ گاه در مورد کاری که گذشته بود نمی فرمود:کاش جور

دیگری می شد.” آری!باید مثل رود جریان داشته باشیم و در

حسرت گذشته ای که دیگر هرگز بر نمی گردد ،نمانیم؛باید

جریان داشت ،باید توشه ای از اعمال صالح اندوخته کرد و

از ائمه ی اطهار علیهم السلام یاری گرفت،خدایا کمکمان

کن زیباتر از گذشته تکلیف بندگی را انجام دهیم / م . ی