از پنجره ی اتاق پذیرش نگاهی به بیرون می اندازم،چند نفر از طلبه ها

کنار قبر شهید گمنامی که چند ماهی ست مهمان ما در حوزه ی علمیه ی

حضرت زینب سلام الله شده بر روی زمین نشسته اند، بعضی فاتحه ای

می خوانند و بلند می شوند،بعضی زیر لب چیزی می گویند، طلبه ای آرام

بر قبر شهید دست می کشد،طلبه ای سرش را به زیر انداخته  و من از

تماشای آن همه حس و حال زیبا به وجد می آیم.

با خودم می گویم:خوش به حال این شهید گمنام،چقدر وجودش با برکت

است،یادم می آید به این که دوستی از راه دور سفارش کرده سلامش را

به شهید گمنام حوزه امان برسانم و من زیر لب برای تمام دوستان خوبم

دعا می کنم و یقین دارم که این شهید به حرف هایم گوش فرا می دهد.

معبودا ما را شرمنده ی خون شهدایمان قرار مده . روحش شاد / م . ی