این روزها حوزه ی علمیه ی حضرت زینب سلام الله علیها در انتظار آمدن

مهمان عزیزی ست،کسی که زیاد او رانمی شناسم،خودم را می گویم.

اما به عرفانش،به علم و تقوایش غبطه می خورم،او که تنها می دانم محضر

بانو مجتهده امین اصفهانی رحمة الله علیه را درک کرده و درحسرت آن بیست

دقیقه سکوتی که با آن مجتهده ی زمان داشته ،در کنکره ی بزرگداشت آن

عالمه ی بزرگ، به پهنای صورت اشک ریختند و فرمودند:حاضرم همه ی

عمرم را بدهم تا  آن سکوت بیست دقیقه ای با بانو امین تکرار شود.

به قول خانم قیاسی حفظه الله علیه این قدر می فهمم، که نمی فهمم.

اما دلم می خواهد چند روزی که مهمان شهر ماست، از محضرش نهایت استفاده

را ببریم.خدایا! معرفت قلبمان را زیاد گردان، تا بفهمیم که آمده ایم تا بندگی ات را کنیم.

نوشته ی : م . ی