امروز به روایتی شهادت امام حسن مجتبی علیه السلام هم بود و خانم

رفیعی حفظه الله از زیبایی های اخلاقی امام حسن مجتبی علیه السلام

سخن گفتند،از این که امام باغی اطراف مدینه دارد،غلامی را در آن جا گذاشته

تا امور مربوط به باغ را انجام دهد،اما روزی که با چند مهمان به باغ می رود ،غلام

عمداً و از روی جسارت درب باغ را به روی غریب مدینه و مهمانانش باز نمی کند.

دقایقی می گذرد که  غلام در راباز می کند،امام  به او فرمودند: مشکلی پیش آمد

که در ب را باز نکردید؟ با بی ادبی جواب داد:نه!نمی خواستم درب را باز کنم.

امام نه تنها خشمگین نشد که با بزرگواری فرمودند:غلامم تو را عفوکردم،باغ هم

مال تو ،حالا اجازه می دهی من با مهمان هایم به باغت بیاییم؟

شاید باورش برایمان سخت باشد، اما این تنها نمونه ی کوچکی ست از بخشندگی

امامی که در مکتب درس پدری چون امیر المومنین علی علیه السلام و مادری چون

بی بی دو عالم حضرت صدیقه ی طاهره سلام الله علیها درس ایثار و گذشت آموخته است.