دارم به این فکر می کنم که علمایی که به بالاترین مراحل بندگی رسیدند.

یک شبه و اتفاقی به این مدارج نرسیدند،بلکه سال ها نفس اماره اشان را

کنترل کردندو برنامه ی مشارطه و مراقبه و محاسبه ی ایشان ترک نشد و چه

زیباست سخن عارفی که الان دیگر در بین ما زندگی نمی کند،مرحوم آیت

الله حق شناس تهرانی که خداوند روحش را شاد کند،ایشان می فرمایند:

“خدا شاهد است که از ابتدای هیجده سالگی استاد من مرا ملزم کرد به

این که کم صحبت بکنم.«الصمت با ب مِن ابواب الحِکمة»خاموش بودن دری

از درهای حکمت است، در مباحث اخلاق اولین مسئله ای که بنده یاد گرفتم.

باب غیبت بود،زیرا دیدم اگر این باب را یاد نگیرم؛نمی توانم صحبت کنم،هر

چه حرف بزنم ،استاد خواهد گفت که غیبت است داداش جون!

و در این شب عزیز دعا کنیم که خداوند توفیقمان دهد درب قلبمان را به روی

رذائل اخلاقی  بویژه غیبت ببندیم و به آن چه می گوییم و می شنوییم عامل

باشیم،آمین یارب العامین

منبع: غلام حسن،بخشی،زملک تا ملکوت،چاپ سوم،قم

انتشارات الهادی 1389 صص230_229