استاد به سوالات طلبه ها پاسخ می گفت.

سوال هایی که خیلی از مردم در زندگی روزمره با آن دست و پنجه نرم می کنند.

استاد از احساس رضایت مندی و امید در زندگی ،سخن گفت.

این که: رضایت از زندگی یک چیز درونی ست،نمی شود از بیرون آن را تزریق کنی.

این که باید دید خودمان را نسبت به زندگی عوض کنیم.

همیشه نقص هاو زشتی ها رو نبینیم.باید خوبی های دیگران را هم دید.

و از آنها تشکر و سپاسگزاری کرد.

دنیا را نباید به بی وفایی متهم کنیم ،چرا که دنیا می تواند  خیلی قشنگ باشد.

چون که محلی برای رشد و ساخته شدن ما آدمهاست.

اما اگر فکر می کنی مشکلات زندگی خیلی به تو  فشار آوردند، کافیست  فقط یک کار کنی.

بر ورق کاغذی ،یک طرف مشکلاتت را بنویس و طرف دیگر نعمت های خداوندی را.

خدایا!من سالمم.چشم دارم، همان چیزی که بعضی ها از آن محروم هستند.

هر روز با دستهای خودم غذا می خورم.با پاهای خودم راه می روم.

معبودا!من در کشور زیبایی به نام ایران زندگی می کنم.رهبری دارم مهربان و دلسوز.

و بصیرتی داردکه نقشه های شوم دشمن را خنثی می کند.

من شیعه ام و عاشق اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام هستم.

خدایا !از من ثروتمندتر کجای عالم وجود دارد؟!

خدایا دست هایم را به طرف آسمان بلند می کنم .

و تو را به خاطر تمامی نعمت هایت سپاس می گویم ،ای مهربان ترین مهربان!!