حجة الاسلام رحمانی حفظه الله در مورد صفت رذیله ی غرور

و آثار سوئی که به دنبال دارد ،سخن می گفتند؛این که چشم

انسان را از دیدن حقیقت کور می کند و در عالم اخلاق و شعور

و روحانیت ،معنایی ندارد و چه زیبا در آیه 18 سوره ی مبارکه ی

لقمان خداوند می فرماید:

«وَلا تُصَعِّر خَدَّکَ لِلنّاسِ وَلا تَمشِ فِی الاَرضِ مَرَحاً…» و هرگز با

تکبر و ناز از مردم رخ بر متاب و در زمین با غرور قدم بر ندار ،که

خدا هرگز مردم متکبّر را دوست ندارد،به یاد سخن حجة الاسلام

قرائتی حفظه الله افتادم که خاطره ی  زیبایی را تعریف می کردند.

ایشان می فرمودند:"با نوجوانی در جبهه مصاحبه کردند ،که کارش

خنثی کردن مین بود،از او پرسیدند:تا کنون چند مین خنثی کرده ای؟

گفت نشمردم،ترسیدم بشمارم،غرور مرا بگیرد.”

خدایا!گاهی چقدر انسان با یک رذیله ی اخلاقی از تو فاصله می گیرد.

کمکم کن تا  رزائل اخلاقی و  گناهان  بین من و تو فاصله نیندازند.

معبودا!به آبروی حضرت زهرا سلام الله علیها عمر بی معصیت به همه ی

ما عنایت فرما و ادب بندگی به همه ی ما بیاموز.آمین یا رب العالمین.

راستی اگر خدای ناکرده صفت غرور به سراغت آمد، به عکس زیر نگاهی بینداز.

منبع: سید جواد حسینی،خاطرات(2) حجة الاسلام قرائتی،چاپ دوم

تهران:مرکز فرهنگی درسهایی از قرآن1383 ص39