در دوران زعامت و مرجعیت شیخ انصاری رحمة الله علیه

هنگامی که سیل حقوق شرعی به سوی او سرازیر بود

خانواده ی شیخ در وضع سختی به سر می بردند و از نظر

اقتصادی در تنگنا بودند؛زیرا،شیخ برای هزینه های منزل مبلغ

ناچیزی اختصاص داده بود.

خانواده ی شیخ نزد یکی از علما که نزد شیخ از احترام و منزلتی

برخورداربود،از کمی مقرری خود شکایت کردند و از او خواستند، در

این باره با شیخ گفتگو کند تا اندکی بر مقرری آنان افزوده شود،آن

عالم خدمت شیخ شرفیاب شد و خواسته ی خانواده ی وی را بیان

کرد.

شیخ به سخنان وی کاملا گوش فرا داد؛ولی،هیچ پاسخی نداد.

روز بعد وقتی شیخ به منزل آمد به همسرش گفت:لباس های مرا

بشوی و آب چرکین آنها را دور نریز! همسر وظیفه شناس و متدین

فرموده ی شیخ را انجام داد و نزد شیخ آمد؛شیخ فرمود:آب چرکین

را بیاور!وقتی که همسرش آب را آورد،شیخ به او فرمود:بنوش!با

تعجب گفت:بنوشم؟این چه امری است؟این آب مورد تنفر طبع

است و عاقل چنین کاری نمی کند.

شیخ فرمود:پس اکنون ژرف بنگر و نیک گوش کن!این مال هایی

که نزد من است،در نظرم مانند همین آب چرکین است؛همان

گونه که تو نمی توانی و نمی خواهی این آب را بنوشی؟من هم

حق ندارم به شما بیش از این برای مخارج بپردازم؛زیرا،این اموال

حقوق فقیران است و شما با سایر مستمندان در نظرم یکسان

هستید.

منبع:گزیده ی سیمای فرزانگان ص 303 به نقل از مکاسب ج 1 

ص 129-128 از کتاب روزی حلال ص 41-40