بزرگانی که تنها به تکلیفشان می اندیشند، خیلی هم راحت عمل

می کنند، چرا که برای خوش آمدن یا بدآمدن کسی حرفی را بر زبان

جاری نمی کنند،آنها می دانند که وظیفه اشان در حال حاضر این

است که بگویند و استاد زهرایی حفظه الله علیه یکی از آن کسانی

بود که در چند روزی که مهمان ویژه حوزه امان بودند، این خصلت بارز

در ایشان هویدا بود،برخورد زیبایی را که نمایانگر توجه به وظیفه در

هر مکانی ست را خانم قیاسی  حفظه الله علیه که در مجلسی از

این عالم بزرگ شاهد بودند را برای طلاب بازگو کردند، تا همه بفهمیم

که کار باید  فقط برای  رضای خدا باشد ایشان فرمودند:"در مجلسی

که حاج آقا زهرایی دعوت شده بودند تا خطبه ی فدکیه ی حضرت زهرا

سلام الله علیها را بخوانند،در آن مجلس تعدادی کودک هم بود،یک

دفعه کودکی را صدا زدند،رکسانا… رکسانا…در این موقع استاد به آرامی

و از روی محبت فرمودند: رکسانا دختر کیست؟ پدر بچه را نشان دادند.

استاد فرمودند:رکسانا معنی اش چیست؟ معنی اش را نمی دانستند.

فرمودند:ا سم این کودک را اگر صلاح بدانید عوض کنیم،موافقت شد.

استاد چند اسم پیشنهادی دادند و آنها اسم “حوراء” را از بین اسامی

پیشنهاد شده برگزیدند،با این کار  پدر و مادر کودکی دیگر هم که در

مجلس حاضر بودند ،خواهش کردند نام کودک آنها را هم استاد در آن

مجلس عوض کند و آنها اسم کودکشان را که “دیانا” بود با نام “مهدیه “

عوض کردند.

در این موقع حرف خانم قیاسی که به این جا رسید فرمودند:از این به بعد

آنها کودکشان را با نام جدید صدا بزنند یا نه؟استاد دیگر تکلیفی ندارد.

آن چه مهم است این است که استاد آن جا با خود نگفتند به من چه؟

من خطبه ام را بخوانم و بروم و یا شاید کسی ناراحت شود.

خدایا ما را روز به روز با وظایفمان آشناتر از قبل بگردان.