آدم های بزرگ در عین حال که خودشان حرف های زیادی برای گفتن دارند، اماسعی می کنند.

از هر چیزی که مایه ی عبرت باشد، درسی بیاموزند. حجة الاسلام قرائتی می فرمودند:

من از یک دختر 11ساله درسی گرفتم، آمد پیش رئیس آموزش و پرورش گفت :من یک کار شیرینی

کردم ،مادرم که نماز نمی خواند را  نماز خوان کردم.پرسیدند :چطور؟گفت یک روز با مادرم نشستم

و با او حرف زدم.گفتم مامان تو منو دوست داری؟!مادرم گفت :تو عزیز دل من هستی، تمام زحمتی

که می کشم به خاطر توست،گفتم :اگر منو دوست داری آیا دوست نداری با من حرف بزنی؟گفت چرا.

بعد گفتم خدا را هم دوست داری؟گفت بله ،گفتم :پس چرا با او حرف نمی زنی؟

و مگر نه این که با یاد خدا دلها آرامش می یابد"اَلا بِذِکرِ الله تَطمَئِنُ  القُلوب”