شخصی از موسی بن جعفر علیه السلام سوال کردکه آیا بعد از مرگ،اموات برای دیدار بازماندگا ن

خود می آیند؟حضرت فرمود:بلی بعد از مرگ روح انسان باقی است و روح انسان بعد از مرگ برای

دیدار خویشاوندانش می آید،بعداً راوی سوال کرد،در چه مدتی می آید؟حضرت فرمود:هفته ای یک

مرتبه یا ماهی یک مرتبه یا سوالی یک مرتبه و این بستگی به عمل خود شخص دارد،که از دنیا رفته

است،اگر عملش خوب باشد آزادتر است و هفته ای یک مرتبه می آید،اگر عملش خیلی خوب نباشد.

ماهی یک مرتبه و اگر عملش بد باشد ،اقلاً سالی یک مرتبه به دیدار باز ماندگان می آید.

بعد حضرت اضافه کرد،وقتی برای دیدار باز ماندگان می آید،اگر ببیند بازماندگانش به اعمال بد اشتغال

دارند ناراحت و متاثر می شود. امروز که روز شانزدهم ماه مبارک رمضان است بسیاری از اموات در برزخ

 جمعند ،بیائیم ثواب اعمال امروزمان را برای همه ی آنها هدیه کنیم.امواتی که در برزخند شفاعت

ائمه ی اطهار علیهم السلام تا زمان قیامت شامل حالشان نمی شود،بیاییم توشه ای برای خود

پیش بفرستیم،براستی، ای که دستت می رسد کاری بکن.

 منبع:سی سخنرانی برای عاشقان ضیافت الهی،غلامعلی حیدری

چاپ اول،قم:انتشارات ارم1385 ص125

بعضی اوقات سوالاتی در ذهن انسان می آید که دوست دارد به جواب آن ها برسد، شاید این سوالی

که امام صادق علیه السلام به آن جواب می دهند،جزء سوال های ذهن شما یا اطرافیانتان باشد.

“گاهی انسان در فکر فرو می رود که آیا ایمان دارم یانه؟اگرمرگم رسید مومنم یانه؟

سخن امام صادق علیه السلام محک خوبی است، برای این که انسان بفهمد از نخستین درجه ی

ایمان بهره ای دارد یا نه؟حضرت می فرماید"هر کس گناهش او را ناراحت کرد و کار نیکش او را شادمان

ساخت مومن است."معلوم می شود که او باور دارد ثواب و عقاب را.

معبودا!کمکمان کن تا با انجام اعمال صالح بنده ی خوبی برایت باشیم .

 منبع:بوی باران،قم :انتشارات موسسه آموزشی و پژوهشی امام خمینی رحمة الله علیه ص13

به نقل از قلب قرآن ،شهید دستغیب  ص45

اگر طلاب بخواهند دست به قلم ببرند و این مسولیتی که به عهده دارند را به نحو احسن

انجام دهند، راهکارهای ارزشمند آیت الله مکارم شیرازی حفظه الله می تواند بسیار راهگشا

باشد، ایشان می فرمایند:"اگروقت دارید روزی نیم ساعت یا یک ساعت کتاب هایی را

که از نظرنویسندگی و محتوا خوب است، نه یک روز و دو روز،نه یک ماه و دو ماه

بلکه ماه ها پشت سر هم مطالعه کنید،باید طلاب را عادت داد که بعد از آن که نوشته های

خوبی را مطالعه کردند ،کتاب راروی هم بگذارند و مجدداً آن مطلب راخودشان بنویسند.

سپس بین نوشته ی خودشان و نوشته ی آن نویسنده هنرمند مقایسه کنند ،از مقایسه این دو

با هم ضعف ها و قوت ها معلوم می شود،صاحبان قلم خودشان به نوشتن موضوعی به

طور مستقل شروع کنند ،بی آن که این موضوع را در نوشته ی دیگری مطالعه کرده باشند.

بعد همین موضوع را به استاد قلمشان بدهند،این راه را بدون استاد نمی توان پیمود و فردی

که بخواهد بدون استاد این مسیر را بپیماید به بیراهه ها و سنگلاخ ها واشتباهات می افتد.

آثاری که نویسندگان می نویسند باید منتشر شود،بنده اگر نوشته ای را برای خودم می نویسم.

زیاد به آن اهمیت نمی دهم،اما اگر می دانم فردا این نوشته در مجله ای مربوط به حوزه ی

علمیه ی قم منتشر می شود از جهت محتوا،شیوه ی تنظیم مطالب،زیبایی و دلنشینی جملات

حُسن مَطلع و حُسن خِتام تلاش فراوانی برای آن انجام می دهم و آخرین مرحله آن است که

عده ای که اهل قلم می شوند، کم کم جلسات گروهی نقد و بررسی تشکیل دهند.

به امید آن که بتوانیم مبلغ خوبی برای نشر معارف ناب اسلام باشیم و لبخند رضایت

را بر لبان مهدی فاطمه عج الله تعالی فرجه بنشانیم.

آیت الله مکارم شیرازی حفظه الله به شبهه هایی جواب می دهند که شاید در گوشه ای

از ذهن من و شما هم جا خوش کرده باشد، ایشان می فرمایند:"باید این مساله را هم

از مغز عده ای پاک کرد که نویسندگی مثل شعر است، کسانی که می گویند:همان طور

که همه ذوق شعر ندارند؛ همه هم ذوق نویسندگی ندارند،بنابراین حق دارند عده ای به

دنبال نویسندگی نروند اشتباه است،زیرا قلم با بیان یکی است منتها یک نفر سخنرانی

او خیلی عالی و جالب است ،اما دیگری متوسط ،ولی همه باید بتوانندسخن بگویند.

سخن گفتن و نویسندگی جزء ضروریات زندگی است،نویسندگی بر همه فرض است .

منتهی ذوق ها و استعدادها در همه مسائل است ،در این مساله هم مختلف است.

ولی هرکس به اندازه ی توانایی باید در این زمینه پرورش پیداکند.

وقتی  سخنان گهر بار آیت الله مکارم شیرازی حفظه الله را در رابطه با بیان و قلم می خواندم بسیار لذت بردم.

ایشان با قلمی شیوا و هنرمندانه و با استفاده از آیات قرآن به اهمیت این دو نعمت الهی پرداخته و  می فرمایند:

“ما مسلمان ها هنوز به اهمیت قلم آن چنان که باید و شاید پی نبرده ایم و برخورد جدی با مساله ی قلم نکرده ایم.

ما دانشمندان بزرگی داشته ایم که بعضی از آن ها مطلقاً اهل قلم نبوده اند،70 سال زحمت کشیده و تمام علوم و

تجربیات خودشان را به خاک برده اند،این چه ضایعه ی بزرگی است؟!تنها دانشمندانی در تاریخ علم ما جاودانه

مانده اند که دست به قلم برده اند،اگر امیرالمومنین علیه السلام در باره ی علماء می فرماید:"والعلماءُ باقون ما بقی

الدهر” به عقیده ی من علمای صاحب قلم را می گوید، ما عالم و دانشمند بسیاری در طول حیات اسلام داشته ایم .

عده ای از آن ها به کل فراموش شده اند که حتی دانشمندانی که تاریخ زندگی علماء را نوشته اند، گاهی

نتوانسته اند حالات آن  را ضبط کنند،چرا؟چون آن ها نتوانسته اند اثری از خودشان به یادگار بگذارند،این ها

فراموش کارانند.

استاد آیه ی 82 سوره ی مبارکه اسراء را تلاوت می کنند:

“وَنُنَّزلُ مِنَ القُرآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحمَةٌ لِلمُومِنِینَ وَلا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ اِلّا خَساراً”

وسپس ادامه می دهند:رابطه ی قرآن و نفس ما رابطه ی دارو و مریض است .

اگر این خلل های روحی و روانی مداوا شود،اصلا ما معصوم خواهیم شد،به هر

حال بیماری های روحی مشکل ساز است و قرآن شفا است…اما یکی از مصادیق

شفا بودن قرآن،زدودن رذائل درونی است،همه ی بدکاری های بیرونی ناشی از

رذائل درونی است، خود را بالاتر از دیگران دیدن،حق بالاتر از حق خود را طلب کردن

مقام ومنصب بالاتر از حق خود راخواستن و …همه ناشی از استکبار است و استکبار

یک رذیلت درونی است،حقوق دیگران را منع کردن، ناشی از بخل است و بخل هم

یک رذیلت درونی است،آزار و اذیت انسان هایی که در مسیر کمال از دیگران جلو

می افتند،اثر حسد است و حسد هم یک رذیلت درونی است،دست اندازی به

حقوق دیگران اثر حبّ دنیاست،حبّ دنیا هم یک رذیلت درونی است،اصلاً بد کاری های

بیرونی از یک رذیلت درونی سر چشمه می گیرد،باید رذیلت های درونی را از بین برد .

تا بد کاری های بیرون هم اصلاح شود.

گزیده ای  از سخنان ارزشمند استاد شایق در جلسه ی تفسیر ترتیبی قرآن کریم