دنیا بازار است.در بازار چهار محور داریم:

فروشنده،خریدار،جنس،سود و زیان

ما فروشنده هستیم.مربوط به خودمان است که جنسمان را به خدا بفروشیم یا به غیر خدا.

جنس چیست؟جان،مال،آبرو،هر چه خدا به ما داده،این ها را داریم می فروشیم.

در بازار ما می توانیم جنسمان را نفروشیم.یعنی اگر کسی قالی داشته باشد،.

می تواند قالی اش را نفروشد،زمین و خانه اش را نفروشد.

اما شما در این دنیا نمی توانی بگویی جوانی ام مصرف نمی شود.

بخواهیم یا نخواهیم ما فروشنده ی اجباری هستیم.

مشکل اصلی ما انتخاب خریدار است،نقش ما این است که به چه کسی بفروشیم؟

حال اگر خریدار خداوند بود امتیازاتی دارد.

*جنس کم را نیز می خرد.مردم جنس کم نمی خرند.

اگر من به شما بگویم یک استکان چای بیاور،شما یک استکان بیاوری دو تا قطره چای بود.ناراحت می شوم.

به مهمان اگر یک قاشق یرنج و ماست بدهی،عصبانی می شود.

ولی خداوند در قرآن می فرماید:” فمَن یَعمَل مِثقالَ ذَره”

«یعنی خدا به اندازه ی یک ذره را هم می خرد.»

*جنس معیوب را نیز می خرد.

اگر به شما گفتند:برو یک کیلو میوه بگیر،میوه فاسد بود،قبول نمی کنی.

امام حسین علیه السلام در باره ی نمازش به خداوند می گوید:

اگر در رکوعش و سجودش عیبی داشت قبول فرما.

*جنس را گران می خرد.

خدا می خرد به بهشت،مردم می خرند به سوت کشیدن یا کف زدن .

*رسوا نمی کند.

مردم که جنسی را می خرند.گاهی رسوا هم می کنند.

مثلا دست می کند زیر جنس آن عیب را در می آورد.ولی خدا این طور نیست .

صبح تا شام از ما عیب می بیند ولی رسوا نمی کند.

منبع:طرح مایده آسمانی 2،مباحث تلویزیونی حجه المسلمین محسن قرایتی،چاپ اول،1384 ص93_91

خدایا در این بازار دنیا به ما کمک کن.به گونه ای معامله کنیم که بیشترین سود معنوی عاید ما شود.

تا با این معامله ای که مورد رضای تو و امامان معصوم علیهم السلام است .

بهترین ذخیره را در توشه ی آخرتمان انباشته کنیم. ان شاءالله.