کار پژوهشی توفیق می خواهد.
در روزمرگی زندگی گاهی چنان غرق شده ایم، که هرگز از خود نمی پرسیم .
به راستی به کجا چنین شتابان؟عمر به سرعت می گذرد و خوشا به حال آنها
که از خود چیزی به یادگار می گذارند،اینک که سلاح من طلبه قلم است با خود
بیندیشم چه اندازه با این قلم بر دل و جان مخاطبم تاثیر مثبت داشته ام ؟
چقدر با حرف و نوشته ای آرامش را مهمان قلب انسانی بی قرار کرده ام؟
چند شبهه را با این قلم حل کرده ام؟چند کارپژوهشی انجام دادم که مفید
فایده قرار گرفته باشد؟یا نه به قول خانم رئیسی هر بار با خودم گفتم :وقتی
کار پژوهشی را شروع می کنم که ،کاری نداشته باشم،سرم خلوتر باشد،هر
وقت واجب شد،نمره داشت یا…
و بدانیم پژوهش توفیق می خواهد.
