دنیا جای شکستن است، اما این شکستن فرق دارد.

گاهی دانه ای خود را می شکند، تا رشد کند و سر سبزی اش را به

همه نشان دهد ،اما گاهی کلاغی دانه ی گردویی را با نوکش می شکند.

و چقدر زیباست آن هنگامی که انسان خود را در برابر خدایش می شکند.

خدا دوست دارد که ما مثل بچه ی کلاس اولی باشیم که همیشه انگشت

اجازه اش بالاست،بعضی وقتها واقعا دلم  برای این خدا می سوزد.

برای دیدن یک مسابقه ی فوتبال، موبایلش را خاموش می کند.

سیم تلفن را از برق بیرون می آورد ،با دقت می نشیند به تماشا.

اگر سر و صدایی هم این میان باشد عصبانی می شود.

اما آیا  این توجه و دلداگی را در نماز هم  داریم؟

به پای یک پرنده ،وزنه ای نیم کیلویی ببندیم؛ دیگر نمی تواند پرواز کند .

حال چگونه ممکن است با این همه سنگینی گناه ،دل را در نماز به پرواز در آوریم؟

( قسمتی از سخنان پند آموز حجة الاسلام نقویان)