بعضی ها آن قدر با خدا و ائمه ی اطهار علیهم السلام اُنس گرفته اند

که بُعد زمانی و مکانی برایشان مفهومی ندارد،ارتباطی زیبا بر قرار

می کنند که دیدنی ست.حجة الاسلام عالی حفظه الله می فرمودند:

“هفتاد سال پیش یکی از اهل معرفت که الان بعضی از شاگردانش هم

زنده اند می فرمود: پیاده به طرف کربلا می رفتم،در بین راه رسیدم به

جایی که منطقه ی شیعه نشین نبود،چوپانی جلوی مرا گرفت که کجا

می روی؟ترسیدم!! جواب دادم: کربلا.

سوال کرد:برای چه؟ با خود اندیشیدم فلسفه ی زیارت را بگویم شاید

متوجه نشود، لذا گفتم می روم سلامی بدهم.

گفت: سلام می دهی جواب هم می گیری؟گفتم تو اگر سلام بدهی

جواب می گیری؟گفت: جواب نگیرم که سلام نمی دهم.

رو کرد به  سمت کربلا و گفت:السلام علیک یا ابا عبد الله.

آن برگوار قسم می خورد از تمام کوه و دشت جواب سلامش آمد.

گفت:حالا تو سلامی بده، گفتم:خدایا آبروی ما را هم بخر.

سلام دادم جواب آمد اما نه به عظمت جواب او،اما جواب آمد.