کتاب را که ورق می زنم، دلم می خواهد؛ تا آخراین کتاب زیبا

را مطالعه کنم،کتابی در مورد شهیدی بزرگ که،دغدغه ی اصلی اش

خدمت به خلق بود،آری از شهید چمران می گویم؛او که هرگز به

منافع مادی خودش نمی اندیشید.

رفاه و راحتی در انتظارش بود،می توانست به آمریکا برود؛خوش باشد.

و زندگی کند، اما چه چیز مانع رفتن او می شد؟

او که به بچه های شیعه عشق می ورزید،به محل نگهداری اشان

در حومه ی بیروت می رفت،بچه ها از سر و کول دکتر بالا می رفتند

و خوشحالی می کردند،چرا که عاشقانه دوستش داشتند.

شخصیتی با آن همه عظمت، با بچه ها هم بازی می شدو تمام کار 

و زندگیش را همین بچه ها می دانست،امام راحل رحمة الله علیه  

خیلی به دکتر چمران علاقه داشتند ، او هم ارادت خاصی

به امام داشت،یک روز از حرف ها و مشکلات پیش روی خودبا

پسر امام سید احمد رحمة الله علیه  صحبت می کند.

و  در دیداری که با امام راحل دارد نیز حرف هایش را بازگو نمی کند.

چرا که اعتقاد دارد، امام الان درگیر مسائل زیادی ست .

معتقد بود در این اوضاع باید خودشان سنگ های  پیش رو را از سر

راه بردارند و چه روحیه ی لطیفی د ارد که ساعت ها به گل افتابگردانی

زیبا خیره شده،غرق در آفرینش زیبای خداوند می شود.روحش شاد.

منبع :اقتباسی از کتاب چمران مظلوم بود،علی اکبری

چاپ سوم،تهران:نشر یا زهرا 1390 / م . ی