در مدینه خانه ی امیر المومنین علی علیه السلام،پناهگاه امن هر نیازمند بود.

کسی از در این خانه  دست خالی بر نمی گشت، حسن و حسین علیه السلام

دو برادر بودند که عاشقانه همدیگر را دوست داشتند و چقدر رسول مهربانی ها

آن ها را مورد محبت خویش قرار می داد و زینب سلام الله علیها دختری که

انیس مادر بود و به  برادرانش عشق می ورزید،اما قصه ی حسین علیه السلام

و خواهر مهربانش  حکایت دیگری داشت،در این خانه پدر و مادر با صبر و حوصله

درس بندگی را به فرزندانشان می آموختند ،هرچند بعضی از مردم مدینه

با آن ها نا مهربانی ها کردند ،اما در این خانه بی وفایی رسم نبود و کینه جایی

برای جا خوش کردن نداشت و مثل چنین روزی بود که خانه از عطر مولودی به

نام حسن علیه السلام پر شد، او درس بخشندگی را از پدری چون امیر المومنین

علیه السلام  آموخت، آن گاه که هنوز از دیواره ی چاه بالا نیامده آن را وقف

مستمندان می کرد،او بخشندگی و مهربانی را از مادری آموخته بود که شب

عروسیش بهترین لباس خود را به فقیری می دهد و چه زیبا ست خانه ای که

خدا در آن حرف اول را می زند و چه دیدنی اند بندگانی که  این گونه  به

یکدیگر عشق می ورزند و خدا را حاضر و ناظر اعمال خویش می دانند.

میلاد کریم اهل بیت علیه السلام بر همه ی کوثر بلاگی های مهربان مبارک.

نوشته ی : م . ی