بعضی وقت ها ناامیدی و یاس به سراغت می آید و تو را رها نمی کند.

نمی دانم تو دوست عزیز هم این لحظات تلخ را تجربه کرده ای یا نه؟

چند شب پیش خانم قیاسی،مدیریت محترم حوزه ی ما بحث خوبی

در جمع طلبه های خوابگاهی  ایراد کردند.ایشان فرمودند:"در آیات و

روایات ما را از یاس و نا امیدی ممنوعمان کرده اند و یاس حتما از شیطان

است،او می آید تا شما را از راه حق باز دارد،با خود می گویید حالا چه

فایده دارد این همه که درس خواندم،نماز خواندم،آخرش به کجا می رسم؟

آری انسان باید همیشه از خود سوال کند ، او باید مدام از خود بپرسد:

من کی ام؟کجا می خواهم بروم؟ از خود پرسیدن خیلی قدم مفید و

مثبتی ست.

در زندگی دغدغه اتان این باشد اگر خوشی ست یا ناخوشی،همه به

خاطرخدا باشد،کاری نکنید با دست خودتان به معصیت بیفتید.

آن شب مدیر مهربان ما خواست به ما بفهماند وقتی کارت هدفی دارد و

همه ی اعمالت برای خداست، این میان نا امیدی چه مفهومی می تواند

داشته باشد؟ سایه ی امیدواری همیشه بر زندگیتان مستدام دوستان خوبم.

م . ی