یادنامه بانوی مجتهده حجة الاسلام و المسلمین سیده نصرت امین
را باز می کنم . ایشان از زمان کودکی اش چنین می گوید:” درست به
یاد دارم در اوقاتی که با بچه های هم سن خود بودم،مثل آن ها تفریح
و گردش نمی کردم،بلکه بیشتر مشتاق بودم تنها باشم تا بتوانم فکر کنم،

زیرا گمشده ای در وجود خود احساس می کردم.
حتی اگر در مجالس عمومی می رفتم،باز در حال تفکربودم، و در مقام این
که پا ازجاده شریعت بیرون نگذارم…
…جدیت این حکیم الهی در امر تحصیل به حدی بود که می گفت:"هیچ
چیز نمی تواند کلاس درس را تعطیل کند، حتی مرگ فرزند."یکی از اساتید
بانو امین،مرحوم آیت الله حاج میر سید علی نجف آبادی نقل کرده است:”

روزی شنیدم فرزند ایشان فوت كرده است.فکر کردم خانم دیگر درس را تعطیل
خواهد کرد؛ ولی بر عکس دو روز بعد کسی را به سراغم فرستاد که برای تدریس
به منزل ایشان بروم و من از این علاقه ایشان به درس و تحصیل،سخت تعجب
کردم.” با خود مي انديشم امثال بانو امين ها چه گهرهايي بر زمين بودند كه
از بينمان پر كشيدند. روحش شاد……. ادامه دارد

يادگاري:حوزه علميه حضرت زينب سلام الله عليها يزد