کتاب زیبایی بود،مطالب زیبایی هم از عارف و عالم سفرکرده آیت الله بهجت

رحمة الله علیه نوشته بود،چقدر بزرگ و نورانی بودند بزرگانی که به سوی

خدا شتافتند،همه ی فکر و ذکرشان خدا بود،در یکی از صفحات نوشته بود:

“آیا انسان برود معصیت خدایی را بکند که قادر و عالم و عامل و ناهی است

و می تواند پاداش بدهد و به همه ی لوازم آن چه گفته است ملتزم بشود؟

آیا انسان معصیت خدایی را بکند که سرِسفره اش نشسته است و آن به آن

باید از آن بالا،نعمت و انعام و برکات بر او ریزش بکند؟همه ی این ها را می گیرد

اما چه به سوی خدا می اندازد؟”

خدایا یادت را در دل ما بیش از گذشته قرار ده و یاری امان کن تنها بنده ی تو باشیم.

منبع:جناب عشق،علی اکبری،ناشر یا زهرا سلام الله علیها،چاپ پنجم،تهران

1391 ص66