این روزها دارم به این فکر می کنم که چرا باید با یک بی توجهی حرفی از کسی

به میان آوریم و بعد بدون این که هیچ سودی برایمان داشته باشد، ثواب اعمالمان

را هم از دست بدهیم،نه حرفی که مهربانی ها را دو چندان می کند و کینه ها را از

دل بیرون می کند.

نه!حرفی که فقط آبرو می برد و  توشه ی ثوابها را سبک تر از قبل می کند.

چقدر بزرگان  ما مواظب لحظه به لحظه ی زندگیشان بودند،میرزا جواد ملکی تبریزی

رحمة الله علیه هم دعوت مومنی را  برای افطار قبول کرد،بعد از صرف افطاری ساده

و مختصر در آن جمع حاضر هر کس حرفی زد، اما به جای این که از خودشان بگویند.

حرف کسی را پیش کشیده و غیبتی کردند و آبرویی ریخته شد،آن عالم بزرگ ناراحت

و دل غمین از مجلس بلند شد،همه تعجب کردند،چه شد که یکدفعه قصد رفتن کردند.

اما ایشان  فهمید چه اتفاق ناگواری افتاد، هر چند شاید کسی متوجه آن نشدفرمود:

“در مجلس شما از مسلمانی غیبت شد،آبروی او رفت و کار من چهل روز عقب افتاد.

خدایا از دست نفس سرکش درونمان آن گاه که بخواهد گناهی مرتکب شود و آبرویی

ببرد، به تو پناه می بریم.

منبع:اقتباسی از کتاب می شکنم در شکن زلف یار،حسین سرو قامت ،دفتر چهارم

چاپ ششم،قم:دفتر نشر معارف 1387صص105_104