سرزنده و بانشاط بودند ،با همدیگر شوخی و خنده می کردند،خیالمان نرسد.

شهدا آدم هایی اخمو بودند که، همه چیزشان در تسبیح و سجاده خلاصه می شد.

نه !آنهانماز شبی می خواندند، که تحسین ملائک را به دنبال داشت ؛اما منیّت و تکبر

در قلبشان جایی نداشت، فرمانده بود؛ اما لباس بچه بسیجی  ها را می شست .

همه هدفشان یک چیز بود و آن خشنودی خدا بود،با همدیگر شوخی می کردند.

اما دلی رنجیده خاطر نمی شد و کسی به تمسخر گرفته نمی شد.

امشب خاطره ای را از شهید احمد صادق خواندم ،که بسیار زیبا بود.نوشته بود:

“یک ماه قبل از عملیات،تغییر محسوسی در چهره ی احمد احساس کردم،به نظرم

رنگ چهره اش، روشن تر و سفیدتر شده بود،وقتی با احمد صحبت می کردم .

در عالم دیگری سیر می کرد،گویی در این عالم نبود؛خیلی با هم صمیمی بودیم.

یک روز به احمد گفتم :"تجربه ی جنگ به من ثابت کرده، یکی از همین روزها شهید

می شوی،راستی فکر می کنی پدرت چه سوری به ما بدهد؟”

با تبسمی شیرین و آرامشی که در چهره اش موج می زد،گفت:

“می گویم آبگوشت بدهد."با خنده گفتم:"حالا که قرار است آبگوشت بدهد.

بهتر است بمانی. شادی روح همه ی شهدای هشت سال دفاع مقدس

بویژه شهدای دشت کربلا  اجماعا صلوات.

“منبع این خاطره زیبا :رسم خوبان (سرزندگی و نشاط)موسسه ی فرهنگی

قدر ولایت،چاپ سوم 1390ص20