وقتی از آیت الله بهجت رحمة الله علیه کتابی برای رشد معنوی طلب

می کردند،ایشان می فرمودند:تنها یک جمله کافی ست و آن این که

خدا می بیند،جمله ای که تنها از این عالم بزرگ شنیده نشد که وقتی

یکی از شاگردان علامه طباطبایی رحمة الله علیه  صاحب تفسیر المیزان

ازقم قصد رفتن به وطن خویش را دارد و به نشانه ی ادب در محضر استاد

حاضر می شود تا نصیحتی از استاد بشنود و ره توشه ی سفرش سازد.

آن عارف بزرگ برای لحظاتی سر به زیر می افکند و بعد از لحظاتی می فرماید:

“اَلَم یَعلَم بِاَنَّ اللهَ یَری” یعنی بدانیم که خدا همیشه دارد ما را می بیند و ناظر

بر اعمال ماست،خدا کند همیشه ادب بندگی را سر لوحه ی کارهایمان قرار

دهیم و بنده ی خوبی برای خدا باشیم.آمین

زندگی نامه ی علمای بزرگ را که مطالعه می کنیم، متوجه می شویم که

چقدر انسان های بزرگی بودند،هم زیبا خدا را عبادت می کردند،هم زیبا

زندگی می کردند و هم علمشان با عملشان همراه بود،یکی از آن عرفای

بزرگ استاد امام راحل رحمة الله علیه است.

“آیت  الله شاه آبادی  رحمة الله علیه می فرمود:اگر در یک اتاق شیشه ای  در

دل دریا باشیم،از همه طرف آب دریا و ماهی ها را می بینیم ،ولی عطش ما رفع

نمی شود ،علمی که معلومش پیدا نشده این گونه ست و رفع عطش نمی کند.

اما اگر دیوار شیشه ای اتاق،یک سر سوزن سوراخ شود،از همان سوراخ همه

سیراب می شوند.،وقتی که همه چیز با علم معلوم شد یک سر سوزن محبت

کافی است تا انسان سیراب شود،اما اگر شیشه بشکند،آن وقت نور علی نور .

همه کسانی که در اتاقند،پیش هستی خدا رفته اند.”

خداوندا!توفیق علم با عمل به همه ی ما عنایت فرما و از باران رحمتت سیرابمان کن.

منبع:بوی باران،به اهتمام حسن قدوسی زاده،چاپ هشتم،قم:دفتر نشر معارف

1389ص21

قطعاً همه ی ما واژه ای به نام"مراقبت “را بارها در زندگیمان تجربه کرده ایم.

گاهی وظیفه ی ما “مراقبت “از شخص یا اشخاصی ست،گاهی باغبانی زحمتکش

از باغ پر از گل و گیاهش “مراقبت “می کند،گاهی نگهبانی سخت کوش از یک ساختمان

“مراقبت” می کند و گاهی مادری با صبر و حوصله از فرزندان دلبندش “مراقبت “و نگهداری

می کند،علامه طباطبایی رحمة الله علیه هم در رابطه ی با این واژه  ی زیبا این گونه

می فرمایند:“تخم همه ی سعادت ها مراقبت است،مراقبت یعنی کشیک نفس کشیدن

بچه آن قدر مراقبت نمی خواهد که نفس می خواهد،خوب بچه را می دانید تا پدر و مادر

از او غافل شوند از نردبان بالا می رود،به آتش دست می زند ،همه ی این ها برای او ضرر

دارد،باید کشیک این فرزند را بکشند،که مبادا حادثه ای  برایش رخ دهد،وضع و حال نفس

از بچه شدیدتر است و باید عقل بیشتر ناظرحال او باشد.”

معبودا!کمکم کن  نفس درونم را تادیب کنم آن چنانی که نخواهد هر لحظه مرا به گمراهی

بکشاند،ای خالق مهربانم!لحظه ای ما را به حال خودمان رها مکن.آمین یا رب العالمین

منبع:بوی باران،به اهتمام حسن قدوسی،دفتر پنجم،چاپ هشتم،قم:دفتر نشر معارف

1386صص47_46

یکی از بزرگان می فرمود:یک روز به آیت الله بهاءالدینی عرض کردم.

“آقا بالاخره آدم استاد می خواهد.فرمود:استاد پیامبر خدا چه کسی

بود؟گفتم:بالاخره آدم ،انس می خواهد.

فرمود:شما بازیگری را کنار بگذارید،همه چیز درست می شود.”

بار الها!تو را به صاحب امروز قسم به ما کمک کن آن گونه که وظیفه ی

یک بنده خوب و متقی ست، ادب بندگی به جا آوریم.

منبع:بوی باران،گلچینی از توصیه های اخلاقی عرفانی،به اهتمام

حسن قدوسی زاده،چاپ هشتم،قم:نشر معارف1389ص40

آن عالم فرزانه را کبوتر نجف می نامیدند،او که اشتیاقی وصف ناپذیر

به امیر المومنین علی علیه السلام  و بارگاه مطهر آن امام همام داشت.

از آیت الله کشمیری  رحمة الله علیه سخن می گویم و به حالشان غبطه

می خورم که آنها خدا را از خود خشنود ساختند و من هنوز اندر خم یک

کوچه مانده ام.

ایشان سه چیز را برای بر آمدن حاجات دنیایی و آخرتی سفارش می کردند.

اول:ذکر استغفار،استغفرالله ربی و اتوب الیه.دوم:ذکر صلوات:اللهم صلی علی

محمد و آل محمد.سوم:صدقه دادن.

خدایا! ما را عامل به این اذکار نورانی قرار ده و کمکمان کن ما هم در جهت رضایت

تو گام بر داریم.آمین

منبع:کبوتر نجف آیت الله کشمیری،محمدعلی قاسمی،تهران:لوح نگار1391 ص30

آن گاه که خدا در زندگیت حرف اول را بزند،وقتی هر کاری انجام می دهی.

رضایت قادر متعال را هم در نظر بگیری ،واضح است که نه تنها واجبات را انجام

می دهی که از مکروهات هم دوری می کنی و آیت الله انصاری همدانی

رحمة الله علیه این چنین زندگی کرد،ایشان می فرمودند:“مکروهات،قرقگاه

معصیته،آدم را تا  لب جهنم می بره و از کجا معلوم که هلت نده تو؟”

و وقتی شاگردش استاد کریم محمود حقیقی از ایشان راه آدم شدن را سوال

می کند با لبخندی می فرمایند:“کاری نداره!هرچی خدا گفته بکن،بکن. هر چی

خدا گفته نکن،نکن.”خداوندا!ما را به تکلیفمان بیش از گذشته  آشنا فرما.

منبع: اقتباسی از کتاب عارف سوخته آیت الله انصاری همدانی، محمد علی

قاسمی،چاپ اول تهران:لوح نگار 1391ص6