در زمانی نه چندان دور، کسی دنبال دنیا طلبی و اسم و رسم نبود.

عنوان سر داری، امیری ، دکتر و مهندسی برای کسی مطرح نبود.

سادگی و بی نامی و گمنامی هنر بود.

هر کسی فرار می کرد از اسم ورسم ونام.

کسی چون شهید باکری همیشه لباس خاکی می پوشید.

لباس بچه ها رو می شست و توالت ها رو تمیز می کرد.

در حالی که قرمانده بود و  توان اداره کردن کل سپاه اسلام را داشت. 

و درود و رضوان خدا بر شهیدانی چون شهید رجایی رحمة الله علیه

وزیر آموزش و پرورش بود، برای افتتاح پروژه ای به کرمان رفته بود.

با پاترولی می رفتند تا آن مجتمع ، به خیّرگفته بود ماشین جا دارد.

بیایید با ما برویم،گفته بود شما بروید من  عادت دارم ،با دوچرخه ام می آیم.

فرموده بود:تَرک دوچرخه ات جای یک نفر دیگر هم هست؟

(قسمتی از سخنرانی ارزشمندحجة الاسلام عالی)