تقویم را که ورق می زنی از بعضی مناسبت ها دلت می گیرد

غمی سنگین بر شانه ات سنگینی می کند،مثل مناسبت امروز

روزی که غم یتیمی بر دل مولایمان سنگینی کرد،اما بعضی  از

مناسبت ها هم هستند که گل شادی را مهمان لب هایت می کنند

لبخند می زنی ،با خودت می گویی،خیلی هم که آدم خوبی نباشم

اما به لطف و کرم آدم ها و بنده های خوب خدا امیدوارم و فردا یکی از

آن مناسبت های مهم است،آغاز امامت امام زمانمان ارواحنا فداه.

امامی که همیشه در زندگی هایمان هست و ما را می بیند،در این

که او هست شکی نیست،ما باید باشیم آن جا که او حاضر است.

ما باید سر عهد و پیمانمان بمانیم و ببینیم کجا امام  زمان

عج الله تعالی فرجه خواسته باشیم، آن جا حاضر شو یم و کجا

خواسته نباشیم تا آن جا را ترک کنیم، کار سختی است اما

شدنی ست.امتحان کنیم.

مولای من نکند جایی نباشی و من باشم و جایی باشی و من نباشم.

نوشته ی : یادگاری حوزه علمیه حضرت زینب سلام الله علیها یزد