یکی از طلبه ها به امر استاد برادران، روی تخته این حدیث زیبا رو نوشت:

“انَّ الحَسَدَ لَیَاکُل ُ الایمان کما تَاکلُ النارُ الحَطَب”

استاد فرمودند:خیلی ها علیه حسادت سخن می گویند.

اما خودشان هم به این رذیله ی اخلاقی مبتلا هستند.

وبعد ادامه دادند:حسد ده قسمت است،که نُه قسمت از آن را به علماءدادند.

و یک قسمتش را به مردم .اما در همین یک قسمت هم، علماءشریکند.

سپس استاد برادران چند برداشت زیبا از حدیث فوق کردند.

*آتش گاهی از نقطه ی مخفی، شروع می شودحسادت هم…

*آتش گاهی از یک نقطه ی کوچک ،شروع می شود حسادت هم…

گاهی با یک آتش جنگلی می سوزد و از بین می رود.

و گاهی یک انسان از یک حسادت کوچک، شروع می کند.

و کم کم بر اثر این رذیله پای گناهان دیگر هم به وجود انسان باز می شود.

*آتش وقتی مشتعل شد مهار آن دشوار است حسادت هم…

علامه ی بحر العلوم رحمة الله علیه را دیدند که می خندد.دلیل را جویا شدند.فرمودند:

بعد از چهل سال تلاش، توانستم حسادت را از وجود خودم بیرون کنم.

*آتش تر و خشک را با هم می سوزاندحسادت حاسدان هم

فضایل اخلاقی خود و دیگران را می سوزاند.

*آتش خیلی زود فراگیر می شودحسادت هم…

براستی چقدر این حدیث  برای ما طلبه ها قابل تامل است.

نحوه ی رسوخ حسادت در زندگی ما به چه نحو است؟

یادم می آید،روزی خانم ساروخانی در کلاس خودسازی  در رابطه ی با حسادت  فرمودند:

“وقتی می رسی به یه خونه ی زیبا،حسادتت گل نکنه بگی.وای این چه خونه ای داره .

اما من یه اتاق هم ندارم. در اون موقع بگو:خدایا!این خونه رو برای صاحبش مبارک گردان .”

یادمان باشد حسادت، یک صفت قلبی ست؛هر کس می تواند .

با اندکی تفکر بفهمد که چه رذایلی خانه ی قلبش را احاطه کرده است.

خدایا عاجزانه از تو می خواهیم،  رذایل اخلاقی وجودمان ،به ویژه حسد راریشه کن سازیم.

معبودا!به ما راه و رسم بندگی را  بیاموز،تا بهتر از قبل تو را عبادت کنیم.