خداوند بنده هایش را دوست دارد،این را همه ی ما می دانیم،تنها کسی ست

که پناهگاه امن بندگانش است،بی توقع می بخشد،بی توقع محبت می کند.

بی توقع نگرانمان می شود،دوست دارد همیشه ما را در صراط مستقیمی که

خود برایمان مشخص کرده ببیند،با این حال هر وقت حریم ها را می شکنیم و پا

را فراتر از جایی که نباید ،می گذاریم باز هم از ما قهر نمی کند و ما را به حال خود

رها نمی سازد،وقتی فکر می کنم می بینم با این خدای کریم چقدر بد رفتار می کنم

از خودم خجالت می کشم ،کاش این خجالتم همیشگی بود ،کاش این قدر گناه بین

من و خدا فاصله نیندازد،کاش حرمت صاحبخانه را همیشه نگه دارم.

خدایا مرا به خاطر همه ی لحظه هایی که با گناهانم از تو غافل شدم ببخش،فقط

می خواهم که باز هم مثل همیشه دستانم را بگیری و کمکم کنی تا از جاده گذر

عمر به سلامت بگذرم،تنها تویی که می توانی معبود من.

نوشته ی : م . ی