خداوند وقتی ما را آفرید، به خود فتبارک الله احسَنُ الخالقین گفت.

حرمت ما را از خانه ی کعبه بالاتر قرار داد و قلب ما را  جایگاه

عرش الرحمان قرار داد،خدا به ما مقامی بزرگ داد؛ اما سه چیز

باعث کوچک شدن ما در این دنیا کوچک می شود.

اولین چیز خروج از دایره ی ولایت الهی ست،هر که از این ولایت

بهره مند باشدبا تقواست ،فرقی هم نمی کند؛ سیاه باشد یا سفید.

غلام امام حسین علیه السلام ، سیاه بود امام حسین علیه السلام

در کربلا به او فرمودند: برو،دلش شکست.

گفت مولا جان! نکند به خاطر این که سیاهم می گویید برو.

نکند چون عرق بدنم بو می دهد، مرا از خود می رانید.

با ولایت تا آخرین لحظه ماند و جانش را فدا کرد.

لحظه ای هم که شهید شد، امام خود را بالای جنازه ی  این غلام

فداکار رساند و صورت به صورت او گذاشت و این گونه یک غلام عزیز شد.

 آری هر کس در عالم، ولایت خدا و پیامبر و ائمه ی اطهار علیهم السلام

را بپذیرد، عزیز می شود؛حمزه ی سید الشهداء علیه السلام چون

ولایت الهی را قبول کرد، عزیز شد؛فرقی  هم نمی کند قبول ولایت

الهی باشد یا ولایت فُقها و رهبری.

آیت الله بها الدینی رحمة الله علیه در برابر رهبر” السلام علیک یا ولی الله”

می گفت،می فرمود:ایشان لیاقت رهبری داشته که خداوند ردای ولایت

را بر دوششان انداخته،برای همین این عارف بزرگ عزیز شد.

دومین چیزی که باعث سقوط ما می شود و مقام ما را در نزد خدا

پائین می آورد، دنیا پرستی ست؛حب دنیا را در دل وارد نکنید.

چون دل انسان جایگاه خداست،دنیا گرایی  انسان را به جایی

می رساند که در خانه فاطمه ی زهراسلام الله علیها را آتش زدند .

و در کربلا بدترین قساوت را از خود نشان دادند.

سومین چیزی که ما را پَست می کند و مقام ما را پائین می آوردگناه است.

چراکه گناه یعنی پذیرش ولایت شیطان،حواسمان باشد.

تابلو ممنوع های، جاده ی بندگی را رد نکنیم.

“قسمتی از سخنرانی ارزشمند حجة الاسلام ماندگاری”