حجة الاسلام عالی از چیزهایی می گفتند، که در زندگی هر انسانی لازم و ضروری ست.

چیزهایی که گاهی روح را خسته و بیمار می کند و اولین علت مریضی روح، بی اشتهایی است.

انسان وقتی جسمش بیمار می شود، نسبت به غذا بی میل می شود؛لذا گاهی انسان نسبت

به مسائل معنوی هم همین گونه بی رغبت  می شود،احساس می کند حال قرآن خواندن و ادعیه

را ندارد،حوصله اش نمی شود به سراغ مفاتیح برود سلام نماز را که می دهد ،انگار فقط خوانده.

که  تکلیفش را ادا کرده باشد ،سریع بدون هیچ دعا و تعقیباتی به سراغ کارهایش می رود.

اگر مداوا کرد، خوش به حالش اما اگرنه علامت دوم به سراغش می آید و آن شک است، شکی

که نسبت به مسائل اعتقادی پیدا می کند، که اگر نتواند جوابی قانع کننده در برابرآن بیابد.

دچار سوءظن می شود که خیلی بدتر از شک است، می گوید این حرف ها را آخوندها از خودشان

می گویند که اگر خدای ناکرده مداوا نشود،کفر می گوید و لو این که در ابتدا خجالت هم بکشد .

کفر را به زبان بیاورد؛ اما در دلش قبول ندارد البته جایی هم به زبان می آورد و آن لحظه ی مرگ

است،بار الها!دستانمان را مثل همیشه بگیر و کمکمان کن.آمین یا رب العالمین