دفترم را ورق می زنم،یادم می آید تابستان 86 بود؛ برای طرح ولایت

استانی از طرف بسیج طلاب یزد به طزرجان رفته بودیم.

باسخنرانان خوب و اهل علمی، کلاس داشتیم، یکی از آنها که الان دیگر در قید

حیات نیستند ،مرحوم آیت الله حسنعلی رحمة الله علیه امام جمعه ی تفت بودند.

در ابتدا با تلاوت آیه ی 35 سوره ی مبارکه ی احزاب بحث خود را آغاز کردند.

می فرمودند:هر زن و مردی در هر دورانی، باید به دو سلاح مهم مجهز باشد.

و آن دو چیز ،تخصص و تعهد است.

انسان متخصص، مومن به خداست و  در ایمان ،تخصص دارد.

بعد اشعاری را خواندند که به فرموده ی خودشان 60 سال پیش

از مرحوم فلسفی رحمة الله علیه در یزد آموخته بودند:

آدمی کاندر طریق معرفت ایمان ندارد/ شخص انسان دارد و شخصیت انسان ندارد.

ای که مغروری به دانش،دانشت را بیشتر کن/تا بدانی هیچ ارزش ،علم بی ایمان ندارد.

کاخ دانش،گر همه از سنگ و از پولاد سازند/ لرزد و ریزد ،گر از ایمان پی و بنیان ندارد.

چقدر زیبا حق مطلب را به جا آوردند،می فرمودند:انسان باید خود را بدهکار

خدا بداند، نه طلبکار او ،از درجات انسان با ایمان سخن گفتند.

و آن این که: بعد از مرحله ی تسلیم، انسان باید دین را باور کند .

سپس روز به روز بر ایمانش افزوده می شود و پس از آن باید خودش

و ما سوی الله را کاره ای نداند و ارتباطش مستقیم با خدا باشد.

و البته التفات به خلق خدا نیز، داشته باشد.

و در آخر رمز موفقیت خود را در دوران طلبگی توجه به خدا دانستند و بس.

روحشان شاد.